θάλασσα

δεν είναι η ζέστη και η βαρεμάρα.
Είναι αυτό δέος που το μπλε του ουρανού σμίγει με το κάτω μπλε του νερού , αντε και μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα το απέναντι βουνό στον ορίζοντα.
Σαν χελώνες που επιστρέφουν, αποκαμωμένοι οι χομο χαίρονται το νερό με δικαιολογία τον καύσωνα.
Είναι ίδιο με το νερό το αμνιακό, λίγο πιο αχανές και ανεξερεύνητο.
Το δέος στα βαθιά να κοιτάς κάτω και να μη βλέπεις , να νοιώθεις αλλά να μη ξέρεις τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου.
Και αυτές οι ταινίες, τα σαγόνια του καρχαρία, η ανακόντα, σου φτιάχνουν περίεργες φαντασιώσεις που τις διώχνεις σαν μύγες από το φαί σου.
ή πάλι τα χιλιάδες πτώματα των αγνοουμένων από το τσουνάμι ή από τα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων που νοιώθω ότι κολυμπούν μαζί μου , με κοιτάνε και θέλουν να πουν ένα γειά , ένα αντίο ή ένα σώσε με.
οι τσούχτρες πάλι κάπου φοβισμένες με αποφεύγουν αλλά εγώ ο τυφλός αν τις ταράξω με λάθος κίνηση θα με ποτίσουν δηλητήριο , σταμπάροντάς με με ροζ γραμμούλες.
Για όλα αυτά μου αρέσει η Θάλασσα γιατί μου θυμίζει αγαπημένα χρώματα από το γαλάζιο της μέχρι το βαθύ της μαύρο.