Έχει όνομα: τη λένε Βαρβάρα Αργυρίου. Και ήταν η μητέρα μου

Του γιου της Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

(Η μητέρα μου Βαρβάρα Αργυρίου, με την λατρεμένη της κορούλα, Καλοκαίρι 2012)

Δεν κρατάω πλέον λογαριασμό για τις αυτοκτονίες της κρίσης. Είμαι όμως απόλυτα βέβαιος ότι από χθες είναι +1. Και είμαι τόσο βέβαιος, γιατί αυτό το +1 που προστέθηκε στα μαθηματικά του θανάτου ήταν… η μητέρα μου.

Από τους γονείς μου αποσυνδέθηκα συναισθηματικά πολύ νωρίς γιατί εκείνοι υποστήριζαν το σύστημα και με προετοίμαζαν για αυτό όπως κάναν όλοι οι νοικοκυραίοι της εποχής.

Στα εφηβικά μου μάτια, η συναισθηματική μου απομάκρυνση από τους γονείς μου ήταν μια τιτάνια μάχη κατά του συστήματος που γνώριζα από τα μικρά μου πόσο στρεβλό και διεφθαρμένο ήταν χωρίς να χρειάζομαι κάποια δηλητηριώδη πολιτική κατήχηση για να με προγραμματίσει.

Φυσικά, όσο δίκιο και αν είχα, είχα άδικο. Γιατί οι γονείς μου, όπως εκατομμύρια άλλοι γονείς, ήταν απλοί και αφελείς άνθρωποι που παγιδεύτηκαν από την

Ανόητε χαιρέκακε...

Γιάννης Κότσιρας

Στο δρόμο ακόμη 3.000 άνθρωποι.
Τέλος τα μεροκάματα για ακόμη 3.000 οικογένειες.
Λες πως σε ενοχλούσε που πλήρωνες 4€ το μήνα την ΕΡΤ στο λογαριασμό σου επειδή δεν την έβλεπες. Οπότε καλύτερα να την κλείσουν.
Για να το διευρύνω λίγο αυτό.
Κι εγώ δεν πήγα ποτέ στην Κάρπαθο αλλά τους δρόμους και από δικά μου χρήματα τους έκαναν. Να μην τους έκαναν λοιπόν αφού δεν τους είδα και ίσως να μην τους δω ποτέ.
Και το νερό που πίνει το παιδί σου στο δημόσιο σχολείο να το κόψουν.
Πληρώνεται και από μένα αλλά εγώ δεν έχω παιδί να πίνει από αυτό.
Γιατί να το πληρώνω λοιπόν;
Και τον Στρατό; Τον στρατιωτικό ποιος τον πληρώνει; Γιατί να τον πληρώνω αφού δεν είμαστε σε πόλεμο; Να τον

Για το καλό του;

Της Μαριαλένας Σπυροπούλου

Εφ.συντακτών 8-6-2013

Για όλα τα πράγματα σπουδάζουμε, εκτός από το σημαντικότερο, που είναι να γί­νουμε μητέρες. Σ' αυτόν τον τομέα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι μαθαίνουμε «στου κασίδη το κεφάλι». Πέρα, λοιπόν, από το ένστικτο που σε καθοδηγεί στον τρόπο που θα είσαι με το παιδί σου, υπάρχει μία παράμετρος που εάν δεν τη λάβουμε υπόψη μας δημιουργεί στρεβλώσεις γιατί παράγει διγλωσσία.

Όλο και πιο συχνά ακούω γυναίκες που έχουν γίνει μητέρες να προβάλλουν έμμεσα ή και άμεσα τις δικές τους ανάγκες ως ανάγκες των παιδιών τους, ίσως για να αποτινάξουν την ενοχή της ανεπάρκειας που είναι πάντα ένας υπαρκτός ή φαντασιωσικός εχθρός: «Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που το αφήνω στη γιαγιά του. Τα πάνε περίφημα». «Δεν πιέζεται το παιδί που αλλάζει τρία-τέσσερα σπίτια μέσα στην εβδομάδα, του αρέσει». «Δεν το παίρνω μαζί μου, για να μην του χαλάσω τη ρουτίνα». «Το θηλάζω μέχρι τα δύο χρόνια γιατί το έχει ανάγκη». Αυτές οι φράσεις θα μπορούσαν να μην τελειώσουν ποτέ. Δεν έχει σημασία να μπούμε στην ουσία τους, για το πόσο ή όχι είναι σωστά όλα αυτά. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω, και δεν διεκδικώ αυτό τον ρόλο. Αισθάνομαι