Νέα σενάρια τρόμου για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ!

για να ,μην έχετε απορίες του πως και τι θα γίνει παρακάτω,,,,

Φανταστικά σενάρια εξόδου της χώρας μας από το ευρώ και επιπτώσεις στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή στην Ελλάδα αλλά και τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης απεργάζεται γερμανική οικονομική εφημερίδα.

Ομάδα οικονομολόγων της εφημερίδας "Handelsblatt", με τη συνδρομή επιστημονικού συνεργάτη ενός καθηγητή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, σκιαγράφησαν το "Worst-Case-Szenario", πώς δηλαδή θα μπορούσε να επέλθει η διάλυση της Ευρωζώνης, ξεκινώντας από το τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα αποχωρούσε από το ευρώ.

Υπό τον τίτλο "Τι θα συμβεί αν?;" οι συγγραφείς του σεναρίου τοποθετούν την κορύφωση της κρίσης χρέους στη χώρα μας κατά τον μήνα Φεβρουάριο και την απόφαση εξόδου από το ευρώ τον Απρίλιο από μια νέα κυβέρνηση. Ακολούθως περιγράφουν όλα τα στάδια ανταλλαγής του νομίσματος καθώς και την κοινωνική έκρηξη που ακολουθεί, και στη συνέχεια υποθέτουν το ντόμινο εξελίξεων στις χώρες της ΕΕ, καταγράφοντας πιθανές εξελίξεις για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και τη δημιουργία στο μέλλον ενός ευρωπαϊκού νομίσματος των βορειοευρωπαϊκών χωρών και μόνο.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2012
Πτώση της κυβέρνησης

Σύμφωνα με το σενάριο της εφημερίδας, τον Φεβρουάριο του 2012 η κρίση χρέους στην Ελλάδα οξύνεται, οι αντοχές και η προθυμία των Ελλήνων για μεταρρυθμίσεις έχουν φθάσει στα όριά τους, η κοινή γνώμη εξεγείρεται και η κυβέρνηση Παπανδρέου πέφτει αφού χάνει την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή.


ΑΡΧΕΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012
Επιστροφή στη δραχμή

Ο νέος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει τον Απρίλιο 2012 την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την επαναφορά της δραχμής. Η αλλαγή ευρώ και νέας δραχμής γίνεται στην αρχή 1:1, όλες οι καταθέσεις στις τράπεζες μετατρέπονται στο νέο νόμισμα και η Αθήνα προτείνει την ανταλλαγή των κρατικών ομολόγων στο νέο νόμισμα στο 80% της ονομαστικής τους αξίας. Η κυβέρνηση κρατάει επί τρεις ημέρες κλειστές τις τράπεζες, εξαγγέλλει ελέγχους συναλλάγματος και απαγορεύει την εξαγωγή ευρώ στο εξωτερικό. Τα χρηματιστήρια Φρανκφούρτης και Παρισιού υφίστανται καθίζηση, το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου καταρρέει.

ΜΕΣΑ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012
Ντόμινο στο Νότο

Τρεις μέρες αργότερα οι ελληνικές τράπεζες δίνουν τα ευρώ με σφραγίδα που λέει "Νέα Δραχμή". Στα ΑΤΜ μπορούν να σηκώσουν οι Ελληνες ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ ανά λογαριασμό. Η αστυνομία στις μεγάλες πόλεις φυλάσσει τράπεζες και δημόσια κτίρια. Οι καταθέτες σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία και Ιταλία προσπαθούν να αποσύρουν από τις τράπεζες τις καταθέσεις τους. Οι τράπεζες ανοίγουν για λίγες μόνο ώρες. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων διπλασιάζουν τα κονδύλια του μηχανισμού στήριξης. Η τραπεζική κρίση έχει φθάσει ήδη στην Ευρώπη.

ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
Φεύγει και η Πορτογαλία

Τον Ιούνιο 2012 η τραπεζική κρίση οξύνεται ακόμα περισσότερο. Η Πορτογαλία αποχωρεί από την ευρωζώνη. Στην Ισπανία και τη Γαλλία λαμβάνουν χώρα μαζικές διαδηλώσεις κατά των νέων μέτρων λιτότητας που επιβάλλει η ευρωζώνη.

ΑΡΧΕΣ ΙΟΥΛΙΟΥ 2012
Εκδοση ευρωομολόγου

Τον Ιούλιο 2012, ύστερα και από πιέσεις του προέδρου Ομπάμα, οι Βρυξέλλες αποφασίζουν την καθιέρωση ευρωομολόγων. Οι ΗΠΑ φοβούνται νέα παγκόσμια οικονομική κρίση. Γερμανία και Γαλλία εκδίδουν ευρωομόλογα 100 δισ. προκειμένου να στηρίξουν την Ισπανία και την Ιταλία. Στη Γερμανία βουλευτές του συνασπισμού παραιτούνται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την καθιέρωση ευρωομολόγων.

ΜΕΣΑ ΙΟΥΛΙΟΥ 2012
Ολοι εναντίον Μέρκελ

Τέλη του ίδιου μήνα η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ χάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής, η οποία αρνείται να δεχθεί ευρωομόλογα. Το κόμμα των Φιλελευθέρων αποχωρεί από τον συνασπισμό και η κ. Μέρκελ κυβερνά μέχρι τις επόμενες εκλογές με κυβέρνηση μειοψηφίας με την ανοχή των σοσιαλδημοκρατών. Εντυπωσιακή πτώση του χρηματιστηρίου. Σε Ρώμη, Παρίσι και Μαδρίτη χιλιάδες διαδηλωτές διαμαρτύρονται κατά της Γερμανίας.

ΑΡΧΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012
Γεννιέται το ευρώ του Βορρά

Εναν μήνα αργότερα Μέρκελ και Σαρκοζί αποφασίζουν σε μυστική τους συνάντηση την καθιέρωση του "ευρώ του Βορρά" και καλούν να μετάσχουν Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Φινλανδία, Εσθονία, Αυστρία και Σλοβενία.

ΜΕΣΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012
Κλειστό κλαμπ η ευρωζώνη

Η γερμανική Βουλή εγκρίνει μετά από δύο εβδομάδες τη συμμετοχή της Γερμανίας στο ευρώ του Βορρά και την καθιέρωση κοινής δημοσιονομικής πολιτικής. Στην ευρωζώνη ανήκει τώρα το 1/3 των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012
"Αυλαία" για τη Γερμανία

Η αποδεκατισμένη ΕΚΤ αποδεικνύεται ότι δεν είναι πια σε θέση να εξασφαλίσει τη νομισματική σταθερότητα. Η τιμή του νέου ευρώ υπερτιμάται σε σχέση με τα νομίσματα των χωρών που έχουν εκδιωχθεί. Τα γερμανικά προϊόντα είναι πανάκριβα και οι καταναλωτές στα κράτη της νοτίου Ευρώπης δεν τα αγοράζουν. Η γερμανικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Στις αγορές επικρατεί χάος και οι ευρωσκεπτικιστές παίρνουν το πάνω χέρι. Με δημοψηφίσματα περιορίζεται η ελεύθερη διακίνηση στην Ευρώπη. Ο πρώην καγκελάριος (σ.σ.: ο Γκέρχαρντ Σρέντερ) υπενθυμίζει ότι ήδη πριν χρόνια προειδοποιούσε πως αν παραμελήσει κανείς την Ευρώπη, δεν θα απομείνει τελικά στο τέλος τίποτε άλλο από αυτή εκτός από ένα ιστορικό γεγονός.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ

ethnos.gr

το διάγραμμα του πάτου

από το περιοδικό TIME, η ταξινόμηση των κρατών ανάλογα με την αξιολόγησή τους.

Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχουμε ...παρέα.

Η αμαρτωλή ιστορία ενός αθώου μπιμπερό

ΟΤΑΝ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΛΟΜΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ

Πίσω από την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να καταργηθούν τα πλαστικά μπιμπερό και τα δοχεία τροφίμων με δισφαινόλη Α -μια επικίνδυνη ουσία- και να αποσυρθούν όσα ήδη κυκλοφορούν στην αγορά, κρύβεται έντονο παρασκήνιο με νόμους που δεν εφαρμόζονται -βλέπε Ελλάδα- με χρηματοδοτούμενες δήθεν ανεξάρτητες επιστημονικές ΜΚΟ, με συνέδρια καθοδήγησης της κοινής γνώμης και κέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ!

Η ιστορία με τα πλαστικά μπιμπερό αποκαλύπτει το πώς η «πληρωμένη επιστήμη» (junk science) συστρατεύεται με την επιχειρηματική δραστηριότητα... Την τελευταία δεκαετία οι επιστημονικές μελέτες που διαπιστώνουν πως η δισφαινόλη Α είναι μία επικίνδυνη ουσία για τον ανθρώπινο οργανισμό, και κυρίως για τα παιδιά, είναι δεκάδες. Ομως, άλλες αγνοήθηκαν, άλλες αμφισβητήθηκαν και άλλες χαρακτηρίστηκαν επιστημονικά ανεπαρκείς. Πώς να τα βάλει κανείς με ένα προϊόν που εντοπίζεται στο 90% των πλαστικών δοχείων συντήρησης και τα έσοδά του εκτιμώνται σε 700.000 δολάρια ανά ώρα;

Ως εκ τούτου ήταν έκπληξη η διπλή ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε διάστημα μόλις λίγων ημερών σχετικά με την κατάργηση των πλαστικών μπιμπερό που περιέχουν δισφαινόλη Α, των πλαστικών δοχείων συντήρησης τροφίμων, των μεγάλων πλαστικών δοχείων νερού, των μπουκαλιών αναψυκτικών κ.τ.λ. Η δεύτερη ανακοίνωση, που μιλά ακόμη και για απόσυρση, σήμανε συναγερμό αφ' ενός μεν στις βιομηχανίες παραγωγής τέτοιων προϊόντων αλλά και στην επιστημονική κοινότητα.

Δυστυχώς, η ιστορία της δισφαινόλης Α είναι business. Πρόκειται για μία τεχνητή ορμόνη η οποία σχεδιάστηκε το 1936. Σύμφωνα με έρευνες, ακόμη και πολύ μικρές ποσότητες αυτής της ουσίας μπορούν να περάσουν στον άνθρωπο από ένα πλαστικό δοχείο που έχει ζεσταθεί σε υψηλή θερμοκρασία. Τον μεγαλύτερο κίνδυνο έκθεσης έχουν τα βρέφη, ηλικίας έως έξι μηνών, αφού τρέφονται κυρίως με γάλα από μπιμπερό.

Η δισφαινόλη Α έχει εντοπιστεί στα ανθρώπινα ούρα και έχει αποδειχθεί πως επηρεάζει την ανάπτυξη αλλά και το αναπαραγωγικό σύστημα. Τα υψηλότερα ποσοστά δισφαινόλης Α έχουν βρεθεί στα ούρα παιδιών ηλικίας από 6 έως και 11 ετών.

Η Δανία ήταν η πρώτη χώρα της Ε.Ε. που απαγόρευσε από τον Ιούλιο του 2010 την ύπαρξή της σε όλα τα υλικά που έρχονται σε επαφή με βρέφη και μικρά παιδιά ηλικίας έως τριών ετών.

Σε ό,τι αφορά τη στάση των αμερικανικών αρχών (FDA-Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων) τουλάχιστον μέχρι τον Γενάρη του 2009 επικρατούσε καθησυχασμός για τις επιπτώσεις της συγκεκριμένης ουσίας, παρά τις εκ του αντιθέτου επιστημονικές φωνές. Ομως, στις 16 Ιανουαρίου 2009, μία ανακοίνωση του FDA σαστίζει αρκετούς. Είναι ίσως η πρώτη φορά που εμφανίζεται να αναθεωρεί την αξιολόγησή της για την δισφαινόλη Α και παραδέχεται ότι έχει «κάποια ανησυχία»ς κυρίως σε ό,τι αφορά τα βρέφη και τα παιδιά. Κατόπιν το Εθνικό Πρόγραμμα Τοξικολογίας των ΗΠΑ αρχίζει να επανεξετάζει όλες τις επιστημονικές μελέτες έως και το 2007 και αυτό είναι κάτι που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον επίσημο καθησυχασμό των τελευταίων χρόνων.

Πλέον, περνάμε στην εποχή της επανεξέτασης (;) επιστημονικών μελετών που συνδέουν τη δισφαινόλη με αυξημένο κίνδυνο καρδιακών παθήσεων, καρκίνο του μαστού, καρκίνο του προστάτη κ.τ.λ. Ετσι, φτάνουμε στην ξεκάθαρη ανακοίνωση της Ε.Ε περί απόσυρσης. Ενδιαφέρον, όμως, έχει και ένα ακόμη παράλληλο παρασκήνιο που κινείται σε επίπεδο media και δημοσίων σχέσεων.

Πριν από μερικά χρόνια δύο αμερικανοί δημοσιογράφοι ξεκίνησαν έρευνα για μια μη κερδοσκοπική και μη πολιτική οργάνωση η οποία υπεραμυνόταν για τα οφέλη της συγκεκριμένης ουσίας. Ανακάλυψαν ότι η συγκεκριμένη οργάνωση χρηματοδοτούνταν από βιομηχανίες που βάσιζαν το κέρδος τους στη δισφαινόλη Α.

Το 2009, και λίγο πριν από την αναθεώρηση του FDA, δημοσιεύματα σε δύο διαφορετικές εφημερίδες, την «Milwaukee Journal Sentinel» και την «Washington Post» αναφέρονται στους «λομπίστες της δισφαινόλης», οι οποίοι συνεδριάζουν στο φημισμένο Washington Cosmos Club για τη χάραξη επικοινωνιακής γραμμής και στρατηγικής δημοσίων σχέσεων σχετικά με την ασφάλεια της δισφαινόλης. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες ήταν κολοσσοί της βιομηχανίας αναψυκτικών, παραγωγής μεταλλικών συσκευασιών, εκπρόσωποι της Ενωσης Βιομηχάνων Τροφίμων.

Σε εκείνη τη συνάντηση ειπώθηκε μεταξύ άλλων πως «η εύρεση μιας εγκύου γυναίκας που θα μπορούσε να μιλήσει δημόσια για τα οφέλη της δισφαινόλης θα ήταν πραγματικά κάτι πολύ σημαντικό»! Η συνάντηση έκλεισε με την αναφορά στην επιτακτική ανάγκη «εντεινόμενης δραστηριοποίησης στην επικοινωνία με τα μέσα ενημέρωσης, τους νομοθέτες και το ευρύ κοινό για την προστασία των βιομηχανιών που χρησιμοποιούν δισφαινόλη Α».

«Τοξικολογικά, η επιστήμη καλείται να προηγείται του νόμου διότι οι επιστήμονες πρέπει εκ θέσεως να προτάσσουμε το δημόσιο συμφέρον και να αξιολογούμε την επικινδυνότητα όλων των ανερχόμενων κινδύνων στα τρόφιμα και στο νερό» υποστηρίζει στην «Κ.Ε.» ο Γ. Ζαμπετάκης, επίκουρος καθηγητής Χημείας Τροφίμων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πάντως, στη χώρα μας λίγα γνωρίζαμε για την επικίνδυνη αυτή ουσία μέχρι την ώρα της ανακοίνωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αν και υπήρξαν φωνές που καλούσαν τις υπηρεσίες της πολιτείας να πάρουν θέση. Το Φεβρουάριο του 2010 το Ελληνικό Κέντρο Καταναλωτών (ΕΛΚΕΚΑ) καλούσε τον ΕΦΕΤ να πάρει θέση για το θέμα της δισφαινόλης. Αφορμή στάθηκαν έρευνες που υποστήριζαν πως «είναι επικίνδυνη για την υγεία των καταναλωτών, διότι προκαλεί καρκίνο, εγκεφαλικές παθήσεις, διαβήτη, καρδιακές παθήσεις, μέχρι και στειρότητα».

Ουδεμία ουσιαστική αντίδραση υπήρξε, παρά το γεγονός ότι από το 2002 το άρθρο 7 του νόμου 178 στο οποίο αναλύεται η «αρχή της προφύλαξης» αποσαφηνίζει πως όταν για συγκεκριμένους κινδύνους υπάρχει πιθανότητα βλαβερών επιπτώσεων στην υγεία, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει επιστημονική αβεβαιότητα, μπορούν να ληφθούν προσωρινά μέτρα διαχείρισης του κινδύνου τα οποία είναι αναγκαία για την εξασφάλιση υψηλού επιπέδου προστασίας της υγείας των καταναλωτών.

«Η αρχή της προφύλαξης είναι το νομικό εργαλείο για να μειωθεί αυτή η χρονική υστέρηση ενσωμάτωσης της επιστημονικής γνώσης στη νομοθεσία και αυτήν πρέπει να εφαρμόσει και η ελληνική πολιτεία -το υπουργείο Υγείας και ο ΕΦΕΤ- τόσο για τη δισφαινόλη Α όσο και για άλλους ανερχόμενους κινδύνους (π.χ. εξασθενές χρώμιο στο νερό, βαρέα μέταλλα στα τρόφιμα)», καταλήγει ο κ. Ζαμπετάκης.

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=293933

Αριστερά και πλατείες

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου grousis@ath.forthnet.gr

Η αυτονόητη, για μια αριστερή δύναμη, στάση απέναντι στις λαϊκές συνάξεις στις πλατείες ακολουθείται με συνέπεια από ελάχιστες μικρές αριστερές δυνάμεις.

Στο ένα άκρο υπάρχουν αριστερές, κυρίως ανένταχτες φωνές, οι οποίες άκριτα υιοθέτησαν την εναντίωση στα αριστερά κόμματα, στις αριστερές οργανώσεις και στα συνδικάτα γενικώς, ενός τμήματος των «αγανακτισμένων» της πλατείας, ανάγοντας το αυθόρμητο, ανοργάνωτο, αντιφατικό κίνημα διαμαρτυρίας στο άπαν της λαϊκής αντίστασης.

Στο ενδιάμεσο υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες χαιρέτισαν αυτές τις λαοσυνάξεις και κάλεσαν τον κόσμο τους να συμμετέχει σε αυτές, με τέτοιο όμως τρόπο που μάλλον άρμοζε σε συμμετοχή παιδιών σε παιδική χαρά, ή ενήλικων σε καλοκαιρινό περίπατο , ενώ ταυτόχρονα δεν διευκρίνιζαν αν θεωρούσαν αυτές τις κινητοποιήσεις επαρκείς για να ανατρέψουν το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σκηνικό σε μια φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Υπήρχαν ακόμη δυνάμεις που αντιμετώπιζαν πιο επιφυλακτικά τις πλατείες, είτε θεωρώντας ότι η συμμετοχή ή όχι σε αυτές είναι δευτερεύον ζήτημα, αν όχι πλαστό δίλημμα, είτε συμμετέχοντας μεν, δίχως όμως καμιά ιδιαίτερη θέρμη και σαφώς ανοργάνωτα, δηλαδή μη έχοντας κάποιο συγκροτημένο σχέδιο παρέμβασης σε αυτό το κίνημα.

Στο άλλο άκρο υπήρξαν δυνάμεις οι οποίες αρχικά μεν θεώρησαν ότι οι συγκεντρώσεις των πλατειών ελέγχονται ως προς το περιεχόμενό τους από τα αστικά ΜΜΕ, αν δεν είναι κατασκεύασμα αυτών και άλλων «σκοτεινών» δυνάμεων, και στη συνέχεια μπροστά στο τεράστιο πλήθος που συγκεντρωνόταν, ναι μεν υποχρεώθηκαν να εκτιμήσουν ως θετική την παρουσία του, από την άλλη όμως το υποβάθμιζαν αντιπαραθέτοντάς το με το «ταξικό» απεργιακό κίνημα στους τόπους δουλειάς και με την αντιπαράθεση με το αφεντικό. Λες και τα δυο δεν μπορούν να συνυπάρχουν, λες και οι ίδιοι δεν πραγματοποιούν δικές τους συγκεντρώσεις στις πλατείες, λες και δεν υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να συμμετέχουν τόσο στις εκδηλώσεις των ξεπουλημένων εργατοπατέρων όσο και σ' εκείνες των κίβδηλων μετώπων, λες και οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι, οι «ελεύθεροι» επαγγελματίες, οι υπό προλεταριοποίηση μικρομεσαίοι... που δεν έχουν απέναντί τους το αφεντικό, ή όσοι δουλεύουν σε μικρές επιχειρήσεις όπου κυριαρχούν οι διαπροσωπικές σχέσεις, ή ακόμη όσοι υπό το βραχνά της απόλυσης και της ανεργίας δεν τολμούν να απεργήσουν, δεν θα έπρεπε να εκδηλώνουν την αντίθεσή τους στα μέτρα που τους καταστρέφουν, λες τέλος και οι συγκεντρώσεις στην πλατεία μπρος στα χειμερινά ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης ή στην πλατεία της Βαστίλης ή ακόμη οι συγκεντρώσεις του λαού της Αθήνας στην Κατοχή... δεν ήταν επαναστατικές, διότι ήταν εκτός τόπου δουλειάς!

Οι ίδιες αυτές δυνάμεις αντί να εύχονται και κυρίως να συμβάλουν έτσι ώστε να φουντώσει και να αναπτυχθεί παραπέρα μέχρι το επίπεδο της επαναστατικής συνειδητοποίησης αυτό το κίνημα, περιμένουν με αγωνία να ξεφουσκώσει, σε μια λογική, απάλλαξόν με από το μαρτύριο τούτο.

Ετσι λοιπόν το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς, για διάφορους λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν, δεν αντιμετωπίζει αυτές τις συγκεντρώσεις σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ως ένα κοινωνικά πολύμορφο, αντιφατικό, αυθόρμητο κίνημα αγανάκτησης και αμφισβήτησης της υπάρχουσας τάξης, δηλαδή ως ένα εν δυνάμει αριστερό κίνημα, το οποίο εκδηλώνεται με περισσότερη σαφήνεια ως τέτοιο στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος και στις περισσότερες επαρχιακές πλατείες, δεν το αντιμετωπίζει ως ένα κίνημα στο οποίο απαιτείται να παρέμβει οργανωμένα επιδιώκοντας να αναπτυχθεί, παράλληλα και αν είναι δυνατόν σε συνδυασμό με άλλες ανώτερες μορφές αντίστασης, σε μια μετωπική αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Αντί λοιπόν αυτά τα τμήματα της αριστεράς να βουτηχτούν στα βαθιά και δύσκολα νερά του ανεπαρκούς μεν, ελπιδοφόρου δε αυθόρμητου, και να επιδιώξουν με όλες τους τις δυνάμεις να το ανυψώσουν στο επίπεδο του συνειδητού, αφήνουν ουσιαστικά αυτό το κίνημα στο έλεός του.

Αυτό σημαίνει ότι το αφήνουν είτε να ξεφουσκώσει -αν δεν εύχονται κάτι τέτοιο- είτε να εκφυλιστεί σε συντηρητικές κατευθύνσεις, είτε ακόμη να λειτουργήσει εκτονωτικά και ακίνδυνα, είτε στην καλύτερη περίπτωση αν βρει δικούς του δρόμους και αρχίσει να ενοχλεί πιο έντονα το κατεστημένο, να συνθλιβεί, κάτι που επιχειρήθηκε μέσω του αστυνομικού προβοκατόρικου σχεδίου της Τετάρτης.

Και όλα αυτά ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες που διαμορφώνει η ίδια η δομική κρίση του καπιταλισμού, είναι πιο ευνοϊκές από ποτέ, τόσο διότι διαμορφώνουν μια εντεινόμενη κοινωνική διπολικότητα προσεγγίζοντας την εργατική τάξη με ευρύτερα λαϊκά στρώματα, όσο και διότι διευκολύνουν ευρύτερες μάζες να συνειδητοποιήσουν τους πραγματικούς υπεύθυνους των δεινών τους, να αμφισβητήσουν την αστική αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία, να αναπτύξουν τη συλλογική δράση ενάντια στον κυρίαρχο ατομισμό -κάτι που ίσως είναι η πλέον θετική συμβολή των συνάξεων στις πλατείες- και τελικά να αναπτύξουν ένα μετωπικό, μαζικό, ανατρεπτικό κίνημα.

Αλλη μια χαμένη ευκαιρία, άλλο ένα λάθος. Πόσα διάολε θα απαιτηθούν ακόμη για να αλλάξει ρότα η αριστερά, για να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων, για να παίξει το ρόλο που νοηματοδοτεί την ίδια της την ύπαρξη;

πηγή:http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=285645

Πηλός και άχυρο για θερμομόνωση!

(η ξανα...ανακάλυψη του πλίνθινου σπιτιού)

 Επιμέλεια: ΒΑΛΙΑ ΚΑΪΜΑΚΗ valia@enet.grΤου ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗΜια νέα μέθοδος η οποία επιτρέπει να μετρηθεί σε πραγματικές συνθήκες η αποτελεσματικότητα της θερμομόνωσης κτιρίων με τη χρησιμοποίηση τόσο συμβατικών όσο και οικολογικών υλικών, όπως ο πηλός και το άχυρο, αναπτύχθηκε στον Τομέα Φυσικής του Γενικού Τμήματος του Πολυτεχνείου Κρήτης.

Κυβικά δοκίμια με διάφορες αναλογίες πηλού και άχυρου, στα οποία μετρήθηκε ο συντελεστής θερμικής αγωγιμότητας.Η μέθοδος αυτή, που παρουσιάστηκε πρόσφατα, ήταν το θέμα της μεταπτυχιακής εργασίας του φυσικού Παναγιώτη Παντζέκου, υπό την επίβλεψη του επικεφαλής της ομάδας πειραματικής φυσικής, επίκουρου καθηγητή Απόστολου Παντινάκη και, όπως διαπιστώθηκε, μπορεί να δώσει αποτελέσματα ικανοποιητικής ακρίβειας.

Οπως χαρακτηριστικά μας λένε οι κ. Παντζέκος και Παντινάκης, στη μεταπτυχιακή αυτή εργασία χρησιμοποιήθηκαν δείγματα εδαφών από διάφορες περιοχές της δυτικής Κρήτης, για την κατασκευή κυβικών δοκιμίων με ποικίλες αναλογίες πηλού και άχυρου, στα οποία μετρήθηκε ο συντελεστής θερμικής αγωγιμότητας και διαπιστώθηκε ότι το άχυρο βελτιώνει αισθητά τις θερμομονωτικές ικανότητες.

Η σύνταξη μελέτης θερμομόνωσης είναι υποχρεωτική πλέον και στην Ελλάδα, για την έκδοση οικοδομικής άδειας. «Η συγκεκριμένη μελέτη βασίζεται σε τιμές, για παράδειγμα του συντελεστή θερμικής αγωγιμότητας των υλικών των τοίχων, που λαμβάνονται από έναν πίνακα», εξηγούν οι δύο επιστήμονες.

«Επειδή, όμως, η τιμή του συντελεστή αυτού επηρεάζεται, προς το χειρότερο και σε μεγάλο βαθμό, από την υγρασία, μόνο μετρήσεις επιτόπου μπορούν να δώσουν την πραγματική αποτελεσματικότητα της θερμομόνωσης. Είναι επομένως πολύ χρήσιμο να υπάρχει μέθοδος ακριβείας για τη μέτρηση της αποδοτικότητας της όποιας θερμομόνωσης του κτιρίου αλλά και όργανο για επιτόπου, αν είναι δυνατόν, μετρήσεις στο σπίτι, και όχι με ανακατασκευή του τοίχου στο εργαστήριο, όπως γίνεται μέχρι τώρα (για παράδειγμα, στο Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας)».

Η εν λόγω ομάδα Πειραματικής Φυσικής διερευνά την εφαρμογή της μεθόδου που ανέπτυξε, κατευθείαν, φέρ' ειπείν, σε έναν τοίχο, για τη μέτρηση του συγκεκριμένου συντελεστή υπό πραγματικές συνθήκες. Πρόκειται για ένα φορητό σύστημα, το οποίο, όπως επισημαίνει ο κ. Παντζέκος, εφαρμόζεται κατάλληλα στο υπό μέτρηση υλικό, χωρίς να το διαταράσσει παρά ελάχιστα.

Οπως, εξάλλου, υπογραμμίζει ο καθηγητής κ. Παντινάκης, η μεταπτυχιακή εργασία του Παναγιώτη Παντζέκου εντάσσεται στο πλαίσιο έρευνας της ομάδας Πειραματικής Φυσικής σε διεπιστημονική συνεργασία με το εργαστήριο Πετρολογίας του Πολυτεχνείου Κρήτης, με πρωτοβουλία του διευθυντή του, καθηγητή Θεόδωρου Μαρκόπουλου, νυν αντιπρύτανη Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Προσωπικού του Πολυτεχνείου Κρήτης.

Η συνεργασία αυτή, στην οποία συμμετέχει ενεργά και ειδικό προσωπικό (η μηχανικός ορυκτών πόρων Πάολα Ροτόντο) αλλά και μεταπτυχιακοί φοιτητές του εργαστηρίου Πετρολογίας, περιλαμβάνει έρευνες σε θέματα που έχουν άμεσες επιπτώσεις στη διαβίωση ή/και την υγεία του πληθυσμού, όπως είναι οι θερμικές ιδιότητες δομικών υλικών, δηλαδή ιδιότητες από τις οποίες εξαρτώνται άμεσα οι θερμικές απώλειες κτιρίων και η φυσική ραδιενέργεια από στερεά αλλά και αέρια ραδιενεργά στοιχεία που περιέχουν τα υλικά δόμησης και άλλα υλικά.

Τέλος, περιλαμβάνει έρευνες για τη σωστή και μακροχρόνια συντήρηση των αρχαιολογικών μνημείων και ευρημάτων.

Πώς χάνουν τα κτίρια τη θερμότητά τους

Οι θερμικές απώλειες κτιρίων είναι απόρροια μιας βασικής αρχής της φυσικής, η οποία διαπιστώνεται πειραματικά: η θερμότητα, δηλαδή η θερμική ενέργεια, ρέει πάντα από το θερμό στο ψυχρό. Ετσι, οι χώροι εργασίας και κατοικίας τον χειμώνα χάνουν ενέργεια προς το περιβάλλον και ψύχονται. Το καλοκαίρι αποκτούν θερμική ενέργεια από το περιβάλλον και θερμαίνονται. Ο ρυθμός με τον οποίο η θερμοκρασία ενός κτιρίου μεταβάλλεται (αυξάνεται ή μειώνεται) λόγω της θερμοκρασιακής διαφοράς μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού χώρου καθορίζεται από τρεις διαφορετικούς συντελεστές-χαρακτηριστικά των υλικών δόμησης και του περιβάλλοντος αέρα.

Ο πρώτος ονομάζεται συντελεστής θερμικής αγωγιμότητας των υλικών, π.χ. του τοίχου και αφορά τον τρόπο μετακίνησης της θερμικής ενέργειας με αγωγή μέσα από το υλικό του τοίχου. Ο δεύτερος ονομάζεται συντελεστής μεταφοράς και αφορά τον τρόπο μετακίνησης της θερμικής ενέργειας από και προς τον τοίχο, μέσω αέρα. Ο τρίτος τρόπος διάδοσης της θερμότητας γίνεται με εκπομπή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας από την επιφάνεια του τοίχου λόγω της θερμοκρασίας του.

Η θερμότητα που εκπέμπεται με ακτινοβολία από μια επιφάνεια εξαρτάται και από τον λεγόμενο συντελεστή εκπομπής της επιφάνειας. Σε αυτή τη συμπεριφορά των υλικών οφείλεται, για παράδειγμα, η ανάπτυξη υαλοπινάκων χαμηλής εκπομπής, οι οποίοι χρησιμοποιούνται π.χ. στα παρμπρίζ αυτοκινήτων αλλά και στα παράθυρα κτιρίων.

πηγήhttp://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=15/05/2011&id=275494

έκανε κι ο Στρος κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο!

Κρατούμενος ο Ντομινίκ Στρος-Καν με την κατηγορία της σεξουαλικής επίθεσης!
Ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν συνελήφθη στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης και ανακρίνεται σχετικά με καταγγελία για σεξουαλικής επίθεσης.
Εκπρόσωπος της αστυνομίας είπε ότι η γυναίκα που έκανε την καταγγελία σε βάρος του 62χρονου Στρος-Καν είναι μια 32χρονη καμαριέρα ξενοδοχείου.

από το ιν.γκρ

Μπορεί το κράτος να συγκριθεί με ένα μπουρδέλο;

Του  Πάνου Β.

1 Μάη 2011 από ΜΜΕ: ... "Μπουρδέλο το κράτος 

και το ποδόσφαιρο μας" Καυστικότατος στις 

δηλώσεις του ο Γιώργος Δώνης...

Ανατρέχοντας στην βιβλιογραφία και δη στο λαογραφικό πόνημα του Ηλία Πετρόπουλου Το Μπουρδέλο από τη μια και στις πρωτομαγιάτικες δηλώσεις του προπονητή του Ατρόμητου Αθηνών Γιώργου Δώνη από την άλλη, έχω να παρατηρήσω τα εξής:

Τα μπουρδέλα ήρθαν σαν εξέλιξη της πορνείας και είχαν να κάνουν με τη στέγαση του αρχαιότερου (μετά την εκπαίδευση )επαγγέλματος του κόσμου.

Το "σπίτωμα" εξυπηρετούσε κύρια όρους ευπρέπειας και υγείας, παράλληλα με τους κανόνες κοινωνικής προφύλαξης όλων εκείνων που πήγαιναν στις πόρνες και ήθελαν την στοιχειώδη ανωνυμία τους (παντρεμένοι,παπάδες,ντροπαλοί,κακάσχημοι κλπ.)

Οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ διαχειριστή του μπουρδέλου (πόρνη,τσατσά) και του πελάτη ήταν προσυμφωνημένες και ειλικρινείς.Περιπτώσεις ακραίες έχουν να κάνουν με τους νταβατζήδες που αποκαθιστούν την τάξη είτε με την ασυνέπεια των πελατών , είτε με την παρεκτροπή της αγαπητικιάς συνήθως,πόρνης.

Οι νταβατζήδες είναι η πρακτική προστασία είτε προς τη στεγασμένη είτε προς την άστεγη πόρνη έναντι ποσοστών στη νόμιμη ή συμφωνηθείσα αμοιβή της.

Το Ελληνικό κράτος ήταν ανέκαθεν στεγασμένο τουλάχιστο στην νότια άκρη της βαλκανικής και πέρασε από εποχές που έφτιαχνε Ακροπόλεις (Περικλής) μέχρι που πούλαγε Ακροπόλεις (ΓΑΠ)

Οι κληρονόμοι μετεξέλιξαν τη δημοκρατία της Αγοράς σε αγοραία Δημοκρατία και την στεγάζουν σε σύγχρονο οίκημα στη διεύθυνση πλατεία Συντάγματος άνω γωνία, ΤΚ 114, Βουλή των Ελλήνων.

Οικονομικοί προστάτες μετά την εθνική αστική τάξη που εκλείπει ανέλαβαν το διεθνές κεφάλαιο , ο ιμπεριαλισμός, διορίζοντας σαν σεκιούριτι τοπικούς πολιτικούς , κυβερνήσεις,κοματόσκυλα κλπ.Αυτοί επονομάζονται "νταβατζήδες" χωρίς όμως να υπάρχει και η δέουσα συναισθηματική σχέση με την εταίρα-κράτος.Η οικονομική απομύζηση δεν εκμεταλλεύεται απλώς την εταίρα -κράτος αλλά οδηγεί σε εξαθλίωση τον πελάτη του κράτους, 

λαό.

Τα μπουρδέλα χωρίς οικονομική ευμάρεια έκλειναν, οι  πόρνες αποσύρονταν είτε δολοφονημένες, είτε γριές, είτε σαν παντρεμένες (δες ταινία τα Κόκκινα Φανάρια)

Τα κράτη (πχ Ελληνικό 21ος αιώνας ΜΧ) , όχι μόνο δεν αποσύρονται,αλλά συνεχίζουν και στη παρακμή τους να αποτελούν πηγή πλούτου για τους νεονταβατζήδες.

Ο ιδιόρρυθμος (και ανεπίτρεπτος) αυτός παραλληλισμός που κάνω, έχει ένα πρόβλημα με τον πελάτη μπουρδέλου-κράτους , που δεν θέλει πια να ικανοποιήσει μια σεξουαλική του φόρτιση , αλλά να συνευρεθεί καθαρά από εκδίκηση, να βιάσει την εταίρα-κυβέρνηση, και πάνω στον παροξυσμό της στιγμής βιάζει και όποιον βρίσκει μέσα στο οίκημα , ακόμα και τους ομοίους του. 

Η Τάξη γενικά συντηρεί την ύπαρξη του μπουρδέλου ,ενώ η αταξία το διαλύει πράγμα τελείως αντίθετο με το Ελληνικό Κράτος του 21ου αιώνα ΜΧ.

Επίσης σε κανένα μπουρδέλο ποτέ δεν έγιναν εκλογές.

Σαν μέλος του πελάτη -λαού εγώ ο Πάνος Β.(ποτέ Α) νοιώθω ότι οι ρόλοι μου στο κράτος-μπουρδέλο ποικίλουν πότε σαν εταίρα, πότε σαν ανίκανος πελάτης, αλλά ποτέ σαν φυσιολογικός πελάτης μπουρδέλου:ήρθα να πηδήξω, πληρώνω και φεύγω...!Αυτό δεν γίνεται γιατί αν και περαστικός, νοιώθω να με πηδάνε (Σισέ ΠΑΟ 2011) 

και να με μαδάνε (κοτόπουλο, κοτέτσι προχτές...).

Οι συγκρίσεις λοιπόν κράτους -μπουρδέλου είναι προβληματικές, απαιτούν πολύ σύνθετη σκέψη και αφού έτσι κι αλλιώς κανείς δεν ασχολείται άστα να πάνε.Οι συγκρίσεις είναι για ένα σκεπτόμενο πελάτη-λαό σε ένα ευνομούμενο κράτος-μπουρδέλο που σε όλους η ικανοποίηση(σεξουαλική-οικονομική) είναι αποτέλεσμα τάξης και ευπρέπειας μέσα σε συμφωνηθέντα πλαίσια.

Νομίζω τελικά ότι ο Δώνης  πρέπει να αποκαταστήσει  την  τιμή και ιστορία των μπουρδέλων!

The Revolution Will Not Be Televised - Gil Scott-Heron

Απο τον Gatoulea

Σαράντα τόσα χρόνια πριν ένας μαύρος αγωνιστής, ο Gill Scott-Heron έγραψε το σημερινό ποίημα το οποίο πλαισιώθηκε με μια λιτή συνοδεία από κρουστά
Το The Revolution Will Not Be Televised έχει δεχτεί αρκετές διασκευές, αλλά η πρωτότυπη κρατά όλη τη μίνιμαλ δύναμη που είχε η αρχική έμπνευση… μια αδυσώπητη κριτική στην αλλαγή που έρχεται.
Τα ονόματα και οι αναφορές μπορεί να μη λένε και πολλά στους σημερινούς ακροατές.. ειδικά αυτών που είναι κάτω από 30 και τα 70ies είναι «αρχαία ιστορία». Το Wikipedia φρόντισε πάντως να κάνει μια σύντομή αναφορά εδώ.
Πάντως η ουσία του παραμένει επίκαιρη..
Η Επανάσταση
δε θα παιχτεί ανάμεσα σε διαφημίσεις
δε θα προβλεφτεί από τα δίκτυα σαν exit poll
δε θα έχει οικονομικούς σπόνσορες
δε θα κηρυχτεί ούτε από τηλεοπτικούς αστέρες ούτε από «διάσημους και καταξιωμένους αγωνιστές»
δε θα έχει replay και slow motion για να δούμε πιο προσεχτικά τις «καλύτερες στιγμές» ή τα «εγκλήματα των αντιπάλων»
η Επανάσταση δε θα είναι βίντεο κλιπ


γιατί….
…την Επανάσταση θα την ζήσουμε, θα είμαστε μέρος της.

μου το έστειλε ο Νίκος και τον ευχαριστώ

Στάθης Κουβελάκης:Πλήρης έλλειψη δημοκρατίας στην Ε.Ε.

του Στάθη Κουβελάκη

(από συνέντευξη στην  Βασιλική Σιούτη στο  Ε της Ε)

«Δεν υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας στην Ε.Ε. αλλά πλήρης έλλειψη δημοκρατίας.

 Για έναν απλό λόγο: το όλο οικοδόμημα της Ε.Ε. 

φτιά­χτηκε για να διαλύσει την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και της δη­μοκρατικής αντιπροσώπευσης.

Αυτό είναι απόλυτα αναγκαίο για τη θωράκιση 

των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, την προφύλαξη τους

 από κάθε δυνατότητα λαϊκού ελέγχου. Αυτό που γίνεται 

με το καθε­στώς επιτήρησης της Ελλάδας από την τρόικα είναι 

κυριολεκτικά ασύλληπτο από τη σκοπιά των στοιχειωδών δημοκρατικών κανόνων».

---------------------------------------------------------------------------------------------
Καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου, ο Στάθης Κουβελάκης είναι ένας από τους αριστερούς διανοούμε­νους που άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός τελευταία και στην Ελλάδα λόγω των ριζο­σπαστικών θέσεων του για την κρίση, τον κα­πιταλισμό, την αριστερά, την Ευρώπη... Η πρόταση του για την αντιμετώπιση της κρί­σης (στάση πληρωμών του χρέους, έξοδο από την ευρωζώνη) του έχει χαρίσει πολλούς φίλους που γεμίζουν τα αμφιθέατρα σε κάθε ομιλία στη χώρα μας αλλά και πολλούς εχθρούς. Συνεργάτης μεταξύ άλλων του Σλάβοϊ Ζίζεκ, του Τόνι Νέγκρι και του Εντουαρντ Σάίντ, με τις δημοσιεύσεις τους καλύπτει ευρεία γκάμα θεμάτων και τα βιβλία του κυκλοφο­ρούν σε οχτώ γλώσσες, παρότι σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται τα ελληνικά. Είναι συγ­γραφέας τριών βιβλίων και έχει επιμεληθεί πέντε συλλογικούς τόμους. Οι δημοσιεύσεις του καλύπτουν ευρεία γκάμα θεμάτων, κυ­ρίως όμως θέματα πολιτικής θεωρίας και ιστορίας του μαρξισμού, τη σύγχρονη γαλ­λική σκέψη (Σαρτρ, Φουκό, Μπαντιού) και τη σχέση κοινωνικών κινημάτων και πολιτι­κής, ειδικότερα στη Γαλλία.

Το βιβλίο του «Φιλοσοφία και Επανάστα­ση», που κυκλοφορεί σε τρεις γλώσσες, χα­ρακτηρίστηκε από τον ΦρέντρικΤζέιμσον -θεωρείται ο σημαντικότερος εν ζωή μαρξι­στής στοχαστής- που το προλογίζει, ως «η μόνη πραγματικά πρωτότυπη ανάγνωση του σχηματισμού της σκέψης του Μαρξ από τη δεκαετία του 1960», ενώ ο αμερικανός φι­λόσοφος Τόνι Σμιθ το χαρακτήρισε, στην έγκυρη επιθεώρηση των ΗΠΑ «δαβπεθ 3πά δοαθΐγ» ως «το καλύτερο βιβλίο για το νεα­ρό Μαρξ που διάβασε ποτέ».

Εδώ κι ένα χρόνο σάς απασχολεί όλο και πιο έντονα η κατάσταση στην Ελλάδα. Μιλάτε σε αμφιθέατρα, αρθρογραφείτε, θυμώνετε... Τι είναι αυτό που σας έχει κινητοποιήσει; 
«Μα φυσικά η ίδια η ελλη­νική κατάσταση, η πρωτοφανής δοκιμασία που υφίσταται η χώρα και ο λαός της. Πρό­κειται για μια πραγματική κατάσταση έκτα­κτης ανάγκης, από αυτές τις λίγες όπου βγαί­νει στο φως, με εξαιρετικά βίαιο τρόπο, η υποβόσκουσα αλήθεια μιας ολόκληρης πε­ριόδου. Σε μια τέτοια στιγμή θα κριθούν ή θα ξανακριθούν όλοι και όλα. Θεωρώ ότι για τους ανθρώπους της γενιάς μου, αυτή είναι η μητέρα όλων των μαχών».

Η επιτήρηση της χώρας από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ μπορεί να βάλει την Ελλάδα στον «ίσιο» δρόμο; 

«Σίγουρα τη βάζει κατευθεί­αν στο δρόμο της εξαθλίωσης και της τριτο-κοσμικοποίησης. Αυτή είναι εξάλλου και η ευρύτερη σημασία του ελληνικού πειράμα­τος: η θεραπεία-σοκ που εφαρμοζόταν μέχρι τώρα στις χώρες του Νότου και της Ανα­τολικής Ευρώπης, υπό την αιγίδα του ΔΝΤ, μεταφέρεται τώρα σε μια δυτικοευρωπαϊκή χώρα, με την Ε. Ε. να πρωτοστατεί κα ι το ΔΝΤ να εμφανίζεται, συγκριτικά, ως ένας σχετικά ήπιος και δευτερεύουσας σημασίας τοπο­τηρητής».

Το μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος δη­λαδή;
 «Στην πολιτική υπάρχουν πάντα επι­λογές. Μια στοιχειωδώς υπεύθυνη κυβέρ­νηση θα προσπαθούσε ευθύς εξαρχής να δημιουργήσει τους βασικούς όρους μιας δια­πραγμάτευσης του χρέους, αντί να παραδο εί πλήρως στις απαιτήσεις των πιστωτών, κάνοντας μάλιστα επίδειξη πρωτοφανούς ασυνειδησίας. Ας θυμηθούμετον'τιτανικό", το "πιστόλι" που ήταν στο τραπέζι και άλλες φαιδρότητες αυτού του τύπου που λέγονταν την πιο κρίσιμη στιγμή».

Ποιος φταίει κατά τη γνώμη σας που η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε;
«Εχουν, βεβαίως, καθοριστικές ευθύνες όσοι κυ­βέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, ο καθένας το καταλαβαίνει αυτό. Οι ευθύνες τους είναι, όμως, κυρίως ότι υπηρέτησαν ένα σύστημα, το άφησαν να αναπτυχθεί και να μας οδηγήσει στον γκρεμό. Το σύστημα αυτό είναι ένα μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης εξαιρετικά αδηφάγο, κοινωνικά απάνθρωπο και περιβαλλοντικά καταστρεπτικό».

Με την είσοδο της χώρας στην ευρω­ζώνη, οι Ελληνες πίστεψαν ότι το ελλη­νικό κράτος θα εκσυγχρονιζόταν, ο Ελληνας θα γινόταν Ευρωπαίος και θα αποκτούσε τους ίδιους μισθούς και το ίδιο βιοτικό επίπεδο. «Από τα μέσα της δε­καετίας του '90, η Ελλάδα είχε όντως ρυθ­μούς ανάπτυξης υψηλότερους από το μέσο όρο της Ε.Ε. Υπήρξε μια ευμάρεια και ένας σχετικός κοινωνικός εφησυχασμός. Αυτό ήταν όμως σε μεγάλο βαθμό μία απατηλή βι­τρίνα.

Η ανάπτυξη αυτή δεν ήταν βιώσιμη, στηριζόταν στη διόγκωση της κατανάλωσης, στη φθηνή πίστωση, στην υπερεκμετάλ­λευση των μεταναστών, στην επιτυχία ενός μικρού αριθμού κλάδων, πρώτα απ'όλα των κατασκευών, με το γνωστό περιβαλλοντικό κόστος. Οι υποδομές της χώρας παρέμειναν τραγικά ανεπαρκείς, ειδικά οι βασικές κοι­νωνικές υπηρεσίες, όπως η παιδεία και η υγεία, ενώ η γεωργία συνέχισε την κατιούσα που έχει πάρει μετά την ένταξη στην ΕΟΚ.

Εξίσου σημαντικό όμως, είναι ότι αυτή η ανάπτυξη-φούσκα οδήγησε σε εντυπωσιακή όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, τέτοια ώστε η Ελλάδα να κατατάσσεται δεύτερη δυ­τικοευρωπαϊκή χώρα, μετά την Πορτογαλία, στην κατηγορία αυτή. Το επίπεδο των μισθών της ήταν πάντα από τα χαμηλότερα. Η ανερ­γία και η υποαπασχόληση παρέμειναν σε υψη­λά επίπεδα όλο αυτό το διάστημα. Στο κάτω κάτω η εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008 έδειξε το μέγεθος του κοινωνι κού αδιέξοδου και της χρεοκοπίας του κυρίαρ­χου μοντέλου πριν ακόμη από το ξέσπασμα της δημοσιονομικής κρίσης και το μνημό­νιο. Αυτό που δεν έγινε τότε αντιληπτό είναι ότι αυτά ήταν μόνο τα ορεκτικά».

Δέκα χρόνια στην ευρωζώνη. Τι κερδί­σαμε; Τι χάσαμε;
«Οι τράπεζες κέρδισαν πολλά, γι'αυτές φτιάχτηκε εξάλλου το ευρώ. Κυρίως βέβαια για τις γαλλο-γερμανικές, αλλά κοντά στο βασιλικό ποτίστηκε κι η γλάστρα, δηλαδή το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ως σύνολο όμως, η ελληνική οικονομία δεν έπα­ψε να χάνει σε ανταγωνιστικότητα, λόγω των κανόνων πάνω στους οποίους φτιάχτηκε το ευρώ και που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της Γερμανίας και των χωρών του κέντρου της ευρωζώνης. Με μόνιμες πλη­θωριστικές πιέσεις, άρα ανοδικές τάσεις των ονομαστικών μισθών, μικρότερη δημοσιο­νομική πειθαρχία και υψηλή αρχική ισοτιμία δραχμής/ευρώ, η Ελλάδα, όπως και οι άλλες χώρες της περιφέρειας (Ιρλανδία, Πορτογα­λία, Ισπανία), οδηγήθηκε σε αυξανόμενα ελ­λείμματα στο εμπόριο και τις συναλλαγές, άρα σε αυξανόμενη ανάγκη δανεισμού.

»Από την άλλη πλευρά, για τους ίδιους λόγους, που λειτουργούν όμως αντίστροφα, οι χώρες του κέντρου, πρώτα απ' όλα η Γερμα­νία, κατέγραφαν διογκούμενα πλεονάσμα­τα. Και αυτά τα πλεονάσματα μετατράπηκαν σε δανεισμό προς τους χαμένους, διότι, ως κοινό νόμισμα, το ευρώ σήμαινε χαμηλά επι­τόκια και πρόσβαση σε φθηνή και εύκολη πί­στωση.

Αρα προτροπή για τη διόγκωση του χρέους, ιδιωτικού και δημόσιου, στις χώρες της περιφέρειας και για τη στροφή της οι­κονομίας τους σε κλάδους που οδήγησαν στην ανάπτυξη-φούσκα για την οποία μίλη­σα προηγουμένως. Είναι λοιπόν ανόητο και προκλητικό να λέγεται ότι οι Ελληνες ή οι Ιρλανδοί δεν ήταν αρκετά έντιμοι για να γί­νουν μέλη της διακεκριμένης δήθεν λέσχης του ευρώ. Η ευρωζώνη είναι από τη φύση της μια λέσχη που δημιουργεί κερδισμένους και χαμένους. Δεν είναι από μόνη της η αι­τία, αλλά βρίσκεται στην καρδιά του προ­βλήματος του χρέους και αυτός είναι ο βα­σικότερος λόγος που δικαιολογεί την απεμπλοκή της χώρας απ' αυτήν».

Τελευταία ασκείται έντονη κριτική για το θέμα του ελλείμματος δημοκρατίας της Ε.Ε. και τον τρόπο λήψης αποφάσε­ων. Σας απασχολεί αυτό;
«Δεν υπάρχει έλ­λειμμα δημοκρατίας στην Ε.Ε. αλλά, όπως έχει τονίσει κατ' επανάληψη ο φίλος Κώστας Δουζίνας, πλήρης έλλειψη δημοκρατίας. Και τούτο για έναν πολύ απλό λόγο: το όλο οι­κοδόμημα της Ε. Ε. φτιάχτηκε για να διαλύ­σει την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης. Αυτό εί­ναι απόλυτα αναγκαίο για τη θωράκιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, την προφύλα­ξη τους από κάθε δυνατότητα λαϊκού ελέγχου. Αυτό που γίνεται με καθεστώς επιτή­ρησης της Ελλάδας από την τρόικα είναι κυ­ριολεκτικά ασύλληπτο από τη σκοπιά των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών κανόνων. Εδώ βρίσκεται, κατά την άποψη μου, η αχίλλειος πτέρνα της ευρωπαϊστικής ιδεολογίας, στην περιφρόνηση που δείχνει για τις αρχές της αστικής δημοκρατίας, στο δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν για την τύχη τους. Αυτό εί­ναι που δυσκολεύονται να δικαιολογήσουν όλοι όσοι συνεχίζουν να βλέπουν την Ε. Ε. ως κάτι το εκσυγχρονιστικό και το αναγκαίο».

Ποιος είναι τελικά ο ρόλος της ευρωζώνης;
«Η ευρωζώνη φτιάχτηκε για δύο βασι­κούς λόγους: ο πρώτος είναι ταξικός. Το κοι­νό νόμισμα ρίχνει όλο το βάρος του ανταγωνισμού στο εργασιακό κόστος, και αυτό βέβαια λειτουργεί ενοποιητικά, προς όφελοςτου κεφαλαίου όλων των χωρών της ευρωζώνης. Πρέπει να τονιστεί εδώ ότι και οι γερμανοί εργαζόμενοι πληρώνουν βαρύ τίμημα, με τους μισθούς καθηλωμένους εδώ και μία δεκαετία και το κοινωνικό τους κρά­τος να ροκανίζεται. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς εντός Ε.Ε αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Με δυο λόγια, το ευρώ, αν και προνομιακά προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις του γερ­μανικού μοντέλου, ανταποκρίνεται γενικό­τερα στους στόχους των ευρωπαϊκών τρα­πεζών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ως νόμισμα θέλει να παίξει στην παγκόσμια σκακιέρα του χρηματιστικοποιημένου καπι­ταλισμού, ανταγωνιζόμενο το δολάριο και το γεν. Και για να γίνει κάτι τέτοιο, η Γερμανία και η Γαλλία, που κινούν το όλο σχέδιο, έχουν ανάγκη από ένα ευρύτερο πλαίσιο, δηλαδή την ΟΝΕ, δεν μπορούν να το επιτύχουν με βάση τα εθνικά νομίσματα. Για όλους αυτούς τους λόγους, το ευρώ είναι στρατηγική επι­λογή των κυρίαρχων τάξεων των περισσοτέ­ρων χωρών της Ε. Ε., έστω κι αν όλες δεν κερ­δίζουν το ίδιο.
Σε συνθήκες κρίσης μάλιστα, κάποιες, δηλαδή αυτές των χωρών της περι­φέρειας, καλούνται να δεχθούν απότομη υπο­βάθμιση της θέσης τους για να διατηρηθεί ένα πλαίσιο που λειτουργεί πλέον ολοφάνε­ρα προς αποκλειστικό όφελος του κέντρου, πρώτα και κύρια της Γερμανίας».

Ποια είναι η δική σας πρόταση και πώς θα μπορούσε να υλοποιηθεί;
 «Σημείο εκ­κίνησης είναι η στάση πληρωμών με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, γιατί μόνο μια τέτοια μονομερής κί­νηση διαμορφώνει όρους επαναδιαπραγμά­τευσης προς όφελος του οφειλέτη, της Ελλά­δας επί του προκειμένου. Η έξοδος από την ευρωζώνη και η εθνικοποίηση των τραπε­ζών, δηλαδή η ανάκτηση των όρων άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής, είναι συνέπεια της στάσης πληρωμών και του με­τώπου που μια τέτοια κίνηση ανοίγει με την ΕΚΤ και την Ε.Ε. Αυτά τα βασικά μέτρα πρέ­πει να συνοδεύονται από άλλα, όπως η προ­στασία του λαϊκού εισοδήματος και η φο­ρολόγηση του κεφαλαίου, έτσι ώστε να μην πληρώσουν το μάρμαρο της κρίσης αυτοί που δεν φέρνουν την παραμικρή ευθύνη γι' αυτήν, οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές τάξεις».

Είναι όμως ρεαλιστική η έξοδος από την ευρωζώνη; Πολλοί τη θεωρούν οπισθο­δρόμηση και μιλούν για απομόνωση της χώρας. Λένε ότι η Ελλάδα θα γίνει όπως η Αλβανία πριν από το '90. «Ναι βέβαια, δεν παραβλέπω ότι η ένταξη στο κοινό νόμι­σμα έχει αναχθεί σε ένα είδος φετίχ, άρα μια ρήξη με ένα τέτοιο πλαίσιο μοιάζει με τη συ­ντέλεια του κόσμου, λες και, για να μην πάμε μακριά, οι δέκα χώρες της Ε. Ε. που είναι εκτός ευρωζώνης έχουν γίνει Αλβανίες του Ενβέρ Χότζα. Το βασικό είναι η στάση πληρωμών και οι συνέπειες της, που δεν είναι ανώδυ­νες, αλλά πρέπει να συγκριθούν όχι με κά­ποια υποθετική ομαλή πορεία από την οποία έχουμε ήδη οριστικά αποκοπεί, αλλά με τη βέβαιη καταστροφή της χώρας που συντε­λείται ήδη μπροστά στα μάτια μας. Αυτή η πρόταση δεν είναι κάτι το ανήκουστο, υπάρ­χει μια διεθνής εμπειρία χωρών που, κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα, προ­χώρησαν σε στάση πληρωμών (Αργεντινή, Ισημερινός). Αυτό που είδαμε είναι ότι μετά από ένα σύντομο διάστημα οι χώρες αυτές και επανήλθαν στις διεθνείς αγορές και υψη­λούς ρυθμούς ανάπτυξης είχαν».

Ασκείτε έντονη κριτική στο ελληνικό πο­λιτικό σύστημα και στη συμπεριφορά των κομμάτων της αριστεράς. Βλέπετε να υπάρχει ελπίδα στο σημερινό πολι­τικό σκηνικό;
« Η μοναδική ελπίδα βρί­σκεται, κατά τη γνώμη μου, στη σύγκλιση της μαζικής δράσης από τα κάτω και ενός ευρύτατου πολιτικού μετώπου δυνάμεων που διαθέτουν εναλλακτική πρόταση σε προ­οδευτική κατεύθυνση στα φλέγοντα ζητή­ματα της συγκυρίας».
-------------------------------------------------------------------------------------------------
«Είναι ανόητο και προκλητικό να λέγεται ότι οι Ελληνες ή οι Ιρλανδοί δεν είναι αρκετά έντι­μοι για να γίνουν μέλη της δια­κεκριμένης δήθεν λέσχης του ευρώ. Η ευρωζώνη είναι από τη φύση της μια λέσχη που δημι­ουργεί κερδισμένους και χαμέ­νους. Δεν είναι από μόνη της η αιτία, αλλά βρίσκεται στην καρ­διά του προβλήματος του χρέ­ους κι αυτός είναι ο βασικότε­ρος λόγος που δικαιολογεί την απεμπλοκή της χώρας από αυτή»

Ο Μετέωρος Άνθρωπος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ Καθηγητή 

του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέα

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΣΕΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Ο μετασχηματισμός της ανθρωπότητας, έννοια ουτοπική όσο και απόλυτα αναγκαία, είναι η μόνη που μπορεί να αποκαταστήσει έναν πολιτισμό σε αρμονία με την φύση και τον εσωτερικό άνθρωπο...

Από την «Κόμη της Βερενίκης» (1989)

Οπως απεικονίζεται με ενάργεια στις τηλεοπτικές μας οθόνες, ο πλανήτης Γη και οι περιούσιοί του κάτοικοι βρίσκονται τον τελευταίο καιρό σε διαρκή αναστάτωση. Το σεισμό μεγάλης εντάσεως στην Ιαπωνία ακολούθησε ένα καταστροφικό τσουνάμι που σάρωσε πόλεις και ακτές. Στη συνέχεια τα πυρηνικά εργοστάσια έσπειραν τον εφιάλτη της ραδιενέργειας στη γειτονιά τους, αλλά και σε χώρες μακρινές. Λίγες επίσης εβδομάδες πριν, ένας άνεμος δημοκρατίας -που μπορεί να αποδειχθεί και καυτός λίβας- ξεκίνησε από την Αίγυπτο και κλονίζει ήδη εξουσίες και μακρόβια καθεστώτα. Στην τελευταία εκδοχή των γεγονότων, ένα καθεστώς τυραννικό αλλά και πλούσιο στη Λιβύη απειλείται από μια θολή λαϊκή εξέγερση. Η λεγόμενη «Δύση» προσπαθεί -όπως πάντα- να προασπίσει τα συμφέροντά της με ανθρωπιστικά προσχήματα.Τα συμπεράσματα που μπορούν να αντληθούν από τον ειδησεογραφικό αυτό καταιγισμό είναι νομίζω σημαντικά. Μια σύντομη λοιπόν καταγραφή τους θα βοηθήσει τον «χωροχρονικό» προβληματισμό του αναγνώστη.

1Η Γη είναι ένας πλανήτης με ηλικία 4 δισεκατομμυρίων ετών, και για να φτάσει στη σημερινή μορφή του πέρασε από πολλές φάσεις. Η τελική του όμως ισορροπία δεν έχει ακόμα αποκατασταθεί. Οι σεισμοί, λοιπόν, οι εκρήξεις ηφαιστείων ή τα θαλάσσια τσουνάμι, θα συνοδεύουν για πολύ ακόμα την ιστορία του πλανήτη. Ενώ όμως οι καταστροφές που συνεπάγονται, δίκαια προκαλούν δέος και οδύνη, η Γη είναι το σπίτι μας. Εχει λοιπόν ανάγκη τη διαρκή φροντίδα και τον σεβασμό μας.

2Η αυτονόητη αυτή αντίληψη δεν φαίνεται ωστόσο να ισχύει. Τα πυρηνικά εργοστάσια είναι ένας μόνον από τους εφιάλτες, που η ανθρώπινη αφροσύνη φόρτωσε στον πλανήτη, αλλά και στο ίδιο του το μέλλον. Επονται -ή προηγούνται!- η ρύπανση της ατμόσφαιρας και των θαλασσών, ο παραλογισμός των εξοπλισμών, η εξάντληση του νερού και των ενεργειακών αποθεμάτων. Στην αρχή, η ανθρώπινη αυτή αφροσύνη μπορούσε να ερμηνευθεί ως άγνοια. Σήμερα, όμως, που η επιστημονική γνώση έχει επισημάνει τους κινδύνους, δεν υπάρχει καμιά λογική αιτιολόγηση. Είναι απλώς η αρχαία Υβρις, που, αν δεν επικρατήσουν άλλες πρακτικές, ακολουθείται πάντοτε από τη Νέμεσι.

3Ταυτόχρονα, ούτε η Ιστορία δείχνει ότι μπορεί να ενταχθεί σε λογικά πλαίσια. Τις τελευταίες ιδίως δεκαετίες διαπιστώθηκε ότι είναι απρόβλεπτη, ότι έχει περίπου χαοτική συμπεριφορά. Ετσι, τα μείζονα γεγονότα, που σφράγισαν την πορεία της ανθρωπότητας, αιφνιδίασαν τους ιστορικούς και τους αναλυτές. Οπως η ειρηνική κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, η οικονομική κρίση, η εκρηκτική ανάπτυξη του Διαδικτύου. Μήτε όμως τα ραγδαία γεγονότα στον αραβικό κόσμο -που η κατάληξή τους δεν είναι ακόμα ορατή- ήταν αναμενόμενα. Αν πάντως υπάρχει ένα χαρακτηριστικό στην παγκόσμια ιστορία των τελευταίων δεκαετιών, είναι η επιτάχυνσή της. Γεγονότα και αλλαγές συμπυκνώνονται σε χρόνους ολοένα και βραχύτερους, η ροή της ιστορίας γίνεται ολοένα και πιο έντονη.

Ζούμε λοιπόν σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε συνεχή περιδίνηση. Το δέος, ωστόσο, που δημιουργεί, μοιάζει να υπακούει σε μια μοίρα υπέρτερη όταν -όπως ο πρόσφατος σεισμός της Ιαπωνίας- έχει τη ρίζα του σε πλανητικές διεργασίες. Η οδύνη όμως είναι μεγαλύτερη όταν το δέος προέρχεται από πράξεις ανθρώπινες, από την απληστία και την αφροσύνη, από τον παραλογισμό του πολέμου ή τους θρησκευτικούς φανατισμούς.

Μέσα πάντως στη γενική αυτή σύγχυση, υπάρχει μια ανθρώπινη δραστηριότητα που παρουσιάζει σταθερή πρόοδο, που δείχνει να έχει ορατούς στόχους. Είναι η επιστήμη. Στην κοσμολογία ή την ιατρική, στη βιολογία και τους υπολογιστές, η επιστημονική γνώση έχει κάνει άλματα· που ερμηνεύουν τα φαινόμενα, αλλάζουν ριζικά την καθημερινότητα, προλαβαίνουν επιδημίες και ασθένειες. Ενώ τα παραστρατήματα των εφαρμογών της -όπως είναι τα πυρηνικά εργοστάσια- στην αυτοκαταστροφική τάση και πάλι του ανθρώπου οφείλονται, στην αλαζονεία ή τα άνομα συμφέροντά του.

Εδώ όμως έγκειται η τραγική αντίφαση. Διότι ενώ η επιστημονική πρόοδος υπογραμμίζει αλλά και διευρύνει τις ανθρώπινες δυνατότητες, δεν φαίνεται να οδηγεί σε μια ποιοτική εξέλιξη των κοινωνιών και του ανθρώπου. Οδηγεί, αναμφισβήτητα, σε μια ζωή διαφορετική ως προς τις εξωτερικές συντεταγμένες της. Επειδή όμως άλλες δυνάμεις κυριαρχούν και πάλι, συμπιέζουν ότι αποτέλεσε την ηθική επιταγή της ιστορίας: Τη δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, το σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες και τα δικαιώματα, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς ενυπάρχουν στον καθένα.

Πρόσφατα, άλλωστε, αναδύθηκε με έμφαση μια καινούρια απειλή - η πιο ύπουλη, ίσως, η πιο κυνική, από όσες γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Είναι ένα οικονομικό σύστημα, που στηρίζεται σε άυλες συντεταγμένες, και ομιλεί μια γλώσσα ακατανόητη. Ισοπεδώνει ωστόσο κυβερνήσεις και λαούς, προσδοκίες και όνειρα. Κανείς δεν ξέρει πώς εγκαθιδρύθηκε, ούτε πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί. Το βέβαιο είναι ένα: Οτι λέξεις πρωτόγνωρες και παντοδύναμες (όπως οίκοι αξιολόγησης ή «αγορές», spreads και μηχανισμοί στήριξης), αλλά και άλλες με παρελθόν ανάλογο (όπως επιτόκια και χρηματιστήρια, χρέος και ομόλογα) έχουν βυθίσει την ανθρωπότητα σε έναν μεσαίωνα ανισοτήτων, αβεβαιότητας και σκοτεινής προοπτικής.

Στην προσπάθειά του να οριοθετήσει την ανθρώπινη πορεία, ο υπογράφων είχε διατυπώσει παλαιότερα την άποψη ότι από τον βιολογικό άνθρωπο -που ήταν υποχρεωμένος να εξελίξει τις ικανότητές του για να επιβιώσει- περάσαμε κάποτε στον θρησκευτικό άνθρωπο: Εκείνος στήριζε τις ηθικές αξίες αλλά και τη δικαίωσή του σε δυνάμεις υπέρτερες, σε θεϊκές παρεμβάσεις. Στη συνέχεια, κυριάρχησε ο κοινωνικός άνθρωπος· εδώ, η δικαίωση απαιτήθηκε επί της Γης, με αιτήματα δικαιοσύνης και ελευθερίας.

Καθώς ωστόσο ο 21ος αιώνας έχει ήδη διανύσει τα πρώτα του βήματα, οι ιστορικές αυτές καταβολές παραμερίζονται, και μια νέα κατηγορία, ένας νέος άνθρωπος, διαμορφώνεται: ο μετέωρος άνθρωπος. Γνωρίζει πια -ο μετέωρος άνθρωπος- ότι είναι έποικος σε έναν πλανήτη ιδιόμορφο, που αποτελεί απλώς μια κουκκίδα απειροελάχιστη σε ένα ασύλληπτο Σύμπαν. Ούτε έχει πια την αυταπάτη -ο μετέωρος άνθρωπος- ότι μια δίκαιη κοινωνία αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα· αντίθετα, βλέπει την ιστορία να κινείται ερήμην του, αισθάνεται ότι ο ίδιος είναι το θύμα της ή ένας μάρτυς σιωπηλός. Ο μετέωρος άνθρωπος, έχοντας καθυποτάξει τον πλανήτη για τις δικές του αποκλειστικά ανάγκες, διαπιστώνει τώρα τις συνέπειες. Ο μετέωρος άνθρωπος -ο εξόριστος από τον Θεό και το κέντρο του Σύμπαντος- ψάχνει λοιπόν με αγωνία κάποια στηρίγματα, αναζητά ένα καινούριο πρόσωπο και τη χαμένη του προοπτική.

Εδώ όμως αναδύεται ένα σημείο με αδιάψευστη βαρύτητα. Ο μετέωρος άνθρωπος υποπτεύεται ήδη ότι μόνον ένας κόσμος που ξεκινά από αυτόν και καταλήγει στον Αλλο -τους άλλους μετέωρους ανθρώπους- έχει κάποια λογική υπάρξεως ή δυνατότητα να επιβιώσει. Αυτή είναι η προσωπική ευθύνη, αλλά και η ελπίδα του: τον μετέωρο άνθρωπο θα ισορροπήσει μόνον το άπλωμα του χεριού στους άλλους κατοίκους του πλανήτη, και στην φύση ή στις θάλασσες που αιώνες τώρα αγκάλιαζαν την ύπαρξή του. Μόνο που, αν αυτό γίνει, δεν θα είναι ένα χέρι καθοδηγούμενο από κηρύγματα θρησκευτικά ή ιδεολογικές κατασκευές. Θα στηρίζεται στη γνώση, αλλά και την ασίγαστη λαχτάρα της ζωής. Τις μόνες σταθερές αλήθειες που, μαζί με τον έρωτα ή την τέχνη, συνοδεύουν τον άνθρωπο στην επίπονη διαδρομή του.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=264676

αδελφέ μου Καντάφι , που είσαι;

Μέσα σε λίγες μέρες η διάθεσή μου αλλάζει από εκδικητική, επαναστατική σε πονοψυχιάρικη, ανθρωπιστική, μετά σε αλτρουιστική ,τέλος πάντων ,πάνω κάτω προσπαθώ να επανέλθω σε κάτι "φυσιολογικό" που δεν ξέρω και γω τι είναι, πως ήμουν που θα πάω.
Εκεί που με κομμένο μισθό και αισιοδοξία ατένιζα το μέλλον με αγώνες , ήρθε η επιμήκυνση των εξοφλήσεων, χωρίς φυσικά επιμήκυνση των μισθών αλλά μόνο των χρεών.Χρωστάμε λιγότερα μαζί με το Θόδωρο δεν μας δίνουν όμως τίποτα πίσω από τα επιπλέον κερδισμένα.
Να 'σου και τα 8,9 των Γιαπωνέζων με 1,2 ,15 νεκρούς -τι τέλειος τεχνολογικά λαός και πως τα καταφέρνει έτσι.
Μπαμ  το τσουνάμι  2,3,4,5000,10000 και βάλε νεκρούς , ούτε στην τεχνολογία των Ιαπώνων δεν ελπίζουμε πια, μόνο στο Θεό μας γιατί και ο Βούδας ανίκανος μοιάζει να τους προστατέψει.
Προσπαθώ να συμπαρασταθώ στο δράμα της άπω ανατολής , ξαφνικά ο αέρας του κόσμου γεμίζει ιαπωνική ραδιενέργεια , γαμώ το κέρατό σας γιαπωνέζοι και την σκατοτεχνολογία  σας, μας ξεκάνατε όλους με τα πυρηνικά πάνω στα ρήγματα.

Το γιαούρτωμα του Πάγκαλου από τον Τσίπρα αυτοπροσώπως , που τελικά αποδεικνύεται μέλος του ΛΑΟΣ, και τελικώτερα εργοδότης 20 προβοκατόρων Αλβανών, καλύπτει το πόσο έφαγε ο αντιπρόεδρος στη ταβέρνα της Κερατέας (άκου όνομα χωριού!) και αν τα πλήρωσε μόνος του η τα πληρώσαμε μαζί.
Τέλος η Λιβύη-που πέφτει άραγε πλάι στην Ιαπωνία;- εκεί που ο Καντάφι έπεφτε από τους επαναστάτες της Σία τελικά δεν έπεσε  και ανέλαβαν να τον ρίξουνε ο Σαρκοζί  και η Κάρλα, μαζί με τους εγγλέζους και τον Πρωθυπουργό μας. Σκέφτομαι τα κόκαλα του Αντρέα να τρίζουν (σχετικά στο Δήμητρα Παπανδρέου: «Εγώ, ο Ανδρέας και ο Καντάφι») και να ξερνάει τα σοκολατάκια που έφαγε στην Τέντα.
Επιτέλους όμως βάλαμε τα γυαλιά σε ΝΑΤΟ,Γερμανούς,Τούρκους κλπ και μαζί με τους Ιάπωνες κατατρεγμένους υποστηρίζουμε την επέμβαση στη Λιβύη-βρε που πέφτει αυτή;
Τώρα με 1,73 η αμόλυβδη σιγά μην έχουν να πετάξουν τα F16 , δεν πολυανησυχώ , ο Καντάφι έχει κάτι καταργημένα Μινγκ δώρο από τον Μπρέζνιεφ, που πέφτουν μόνα τους.
Απλά τα μόνα σύνορα που είχαμε ησυχία , τα ταράξαμε κι αυτά , έχει και κατά κάτω ο χάρτης και καθώς έφτυνα το πάτωμα βρήκα που πέφτει η Λιβύη.
Η φωτιά είναι (και) στα μπατζάκια μας δηλαδή, και πάλι κατάθλιψη.
Ευτυχώς όμως ο Θεός είναι μεγάλος.Εκεί που ετοιμαζόμουν να πάρω 20 σαλοσπιρ μαζί (ασπιρίνες δεν κυκλοφορούν πια, δεν αφήνει ο Λοβέρδος) και να αυτοκτονήσω, είδα το ΜΑΤΣ.
Πανηγυρίζω!
Έχω κάτι να ελπίζω!
Θα πάρουμε και το επόμενο,έστω και  Τίμιο, πρωτάθλημα.
Κρίση, ποια κρίση;
(Μαρινάκη, μήπως πρέπει να γίνεις πρωθυπουργός;)

Γαύδος: Ρώσοι επιστήμονες από το Τσέρνομπιλ στο νησί

Μια μικροσκοπική κουκίδα στο χάρτη - κι αυτή όχι σ' όλους τους χάρτες- νότια της Κρήτης. Γαύδος. Το πιο νότιο σημείο της Ελλάδας και κατ' επέκταση της Ευρώπης. Μια ξερή όαση στην αλμύρα του Λυβικού πελάγους.

Εδώ οι όροι αντιστρέφονται. Η όαση είναι από άμμο και η έρημος από νερό. Άλλωστε η Αφρική είναι μερικά ναυτικά μίλια πιο κοντά απ' ό,τι ο Πειραιάς. Και καμία συνθήκη συνόρων δεν αναφέρθηκε ποτέ συγκεκριμένα στη Γαύδο.

... Τρεις μέρες μετά. Βατσιανά. Τελευταίο χωριό πριν το νοτιότερο "παρατηρητήριο" για Σαρακηνούς πειρατές, το ακρωτήριο της Τρυπητής. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας σταΒατσιανά θα βρίσκαμε τους Ρώσους. (Δείτε το βίντεο) 

... Oρφανεμένοι πρώην Σοβιετικοί επιστήμονες αποβιβάζονται -είναι Σεπτέμβρης- στον Καραβέ, νοτιότερο λιμάνι επίσημου διαμετακομιστικού εμπορίου στη Μεσόγειο. Αποσκευές λιγοστές αλλά κάθε μια κι ένα κέρατο της Αμάλθειας, ικανό να θρέψει όχι μόνο έναν Δία αλλά χιλιάδες.

Είναι η απόκρυφη γνώση που γεννήθηκε στα Σοβιετικά εργαστήρια, είναι η θέληση και η πεποίθηση ότι το να είσαι επιστήμονας δεν εξαργυρώνεται με συμβιβασμούς, έλλειψη οράματος και βουλιμικούς μισθούς, που θα τους ευνουχίσουν καλοζωισμένοι γάτοι στα κρυστάλλινα γραφεία πετρελαϊκών πολυεθνικών. Υπάρχει ΟΡΑΜΑ, υπάρχει η Ρόδος και όλα είναι έτοιμα για το ΑΛΜΑ…

Βίοι και Πολιτεία. 
Αντρέι Ντροσντόβ, ασπρομάλλης, ομιλητικός, ο αρχηγός και ο πρώτος που θα αποβιβαστεί κουβαλώντας το στίγμα ενός Τσερνομπίλ που σημάδεψε την ανθρωπότητα, ενώ οι μετρητές Γκάιγκερ έβγαλαν όλους τους πυρηνικούς φυσικούς, που έτρεξαν να αξιολογήσουν  την καταστροφή, νεκρούς. «Πάρτε χημικά φάρμακα» είπαν οι γιατροί.

Μαντρωμένοι σε απομακρυσμένες κλινικές βλέπουν το δέρμα τους να μετατρέπεται σε κάρβουνο. “Όχι εγώ”. Εξοντώνει την ραδιενέργεια με γυμναστική. Ιδρώνει και επιβιώνει. Ο μόνος από τους εκατό.

Μπόρις Λάντα, βυζαντινή αγιογραφία με σκιά, καλλιτέχνης με ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει έξω από μουσείο στο γαλαξία. Ο κατ’ επάγγελμα  ψυχίατρος που την Άνοιξη του '68, ενώ Σοβιετικά τάνκ σαρώνουν τους δρόμους της Πράγας, τολμά να διαδηλώσει στην Κόκκινη Πλατεία με άλλους 10.

Αποτέλεσμα να συλληφθούν και να σωθεί χάρη στην επιμονή της Αμερικάνας φίλης του που βομβαρδίζει το Κρεμλίνο με γράμματα.  “Θα αυτοπυρποληθώ μπροστά στο μαυσωλείο του Λένιν αν δεν τους απελευθερώσετε”. Εξορία στην χώρα των “ελεύθερων” ΗΠΑ και Σχολή Καλών Τεχνών. «Πάντως ήταν καλύτερα στην φυλακή» εξομολογείται.

Υπόλοιποι και μη εξαιρετέοι. Ειρήνη Καρμάζινα, Άλλα Σαχίνα, Αλεξάντρ Γιούδιν, Άλλα Γιαυτουτσένκο, Αλεξέι Γιούσγιν. “Δεν ξέραμε ούτε λέξη στα ελληνικά” παύση. Το σκεπτικό: Άνθρωποι εμείς, άνθρωποι κι αυτοί κάπως θα συνεννοηθούμε και τελικά συνεννοούνται με τη μαυροφορεμένη γιαγιά στα Βατσιανά που χωρίς να τρομοκρατηθεί από τους ξένους τους παραχωρεί το μισοερειπωμένο πατρικό για να βγάλουν το χειμώνα. Τι ακριβώς κάνετε εδώ; «Είμαστε ένα πείραμα, ένα παράδειγμα που αναιρεί  το αυτονόητο της αλόγιστης, χωρίς δεύτερες σκέψεις, τύψεις, ενοχές καταστροφής του πλανήτη.

Οι πληροφορίες είναι παντού σε όλες τις εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, όλοι ξέρουν τους κινδύνους, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα και δεν είμαστε ούτε βέβαιοι ότι η κατάσταση είναι πλέον αναστρέψιμη.

Απλώς προσφέρουμε τη μόνη λύση που εμείς θεωρούμε ικανή να επιτρέψει στο ανθρώπινο γένος να ζήσει την πρωτοχρονιά του 2026 και να μην ενταφιαστεί οριστικά στην κατεστραμμένη, πνιγερή χωματερή Γη το προηγούμενο έτος που σύμφωνα με τους επιστημονικούς μας υπολογισμούς είναι η κόκκινη περιοχή στους μετρητές αντοχής του πλανήτη.

Η τεχνολογία της ανανεώσιμης, ήπιας ενέργειας δεν είναι θεωρία, ούτε είναι μόνο για επιδείξεις, είναι γεγονός και μπορεί να λειτουργήσει σε ευρεία κλίμακα, καθιστώντας ετούτο το νησί αυτάρκες ενεργειακά, μέχρι και να δημιουργήσει αποθέματα νερού.

Βρισκόμαστε στην κόψη του μαχαιριού και οι αισιόδοξες φαρισαϊκές υποσχέσεις για υιοθέτηση της αιολικής πχ. ενέργειας, που τώρα χάνονται στα βάθη του χρόνου, πρέπει επειγόντως να μεταφερθούν στο παρόν».

Ζεστή νύχτα, ανεξάντλητα ερωτηματικά  μετέωρα γύρω από το τραπέζι στο σαλόνι του σπιτιού που μόνοι τους έχτισαν- ούτως ή άλλως αυτοί είναι το ενεργό εργατικό δυναμικό του νησιού. “Το σπίτι του Κουφοντίνα εμείς το χτίσαμε” γελάνε.

Το ζήτημα είναι να επανακτηθεί η αρμονία με το ΕΝΑ, η διαίρεση, η αποξένωση, η ανασφάλεια γεννά την παθητική αποδοχή, την τυφλή ραχιτική πίστη στο αυτονόητο και την παράλογη ελπίδα ότι ο πολιτισμός θα επιβιώσει. Αν όμως κανείς δεν αγωνιστεί τότε;

«Έχουμε ξεχάσει αυτόν τον ιερό αριθμό της παγκόσμιας συμπαντικής ενότητας, το ΕΝΑ και παλινδρομούμε πνιγμένοι από άλλους αριθμούς με άπειρα απομονωμένα μηδενικά δισεκατομμυρίου στην ουρά τους.

Όσο πιστεύουμε στην επιστήμη μας άλλο τόσο πιστεύουμε και στην αρμονία του Πυθαγόρα κι εκεί βασίζεται η δική μας ελπίδα γι' αυτόν τον κόσμο, που δεν έχουμε έρθει εδώ για να απαρνηθούμε σαν αναχωρητές, αλλά για να αποδείξουμε έμπρακτα ότι η ελπίδα είναι αληθινή, απτή, πραγματοποιήσιμη.

Όποιος έχει ζήσει έστω και λίγες μέρες σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής μπορεί εύκολα να αντιληφθεί την πλήρη εξάρτηση της ζωής των κατοίκων από τα καιρικά φαινόμενα.

Θα μπορέσει να φτάσει το καραβάκι με το πετρέλαιο, το νερό και τα υπόλοιπα αγαθά που φαντάζουν με "μάννα εξ ουρανού"; Ε, λοιπόν γιατί να μην μετατρέψουμε τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα, γιατί να μην εκμεταλλευτούμε εμείς τον καιρό αντί να μας εκμεταλλεύεται εκείνος;

Το project των Ρώσων επιστημόνων στη Γαύδο έχει να κάνει με την αυτονομία του νησιού σε νερό και ενέργεια, μέσω ανανεώσιμων πηγών. Και μάλιστα είναι ένα διεθνές project που λαμβάνει χώρα και σε νησιά της Βενεζουέλας και της Αυστραλίας με το δίκτυο των Ρώσων επιστημόνων να πηγαινοέρχεται μεταξύ Λατινικής Αμερικής, Μεσογείου και Ωκεανίας.

Οι άνεμοι μπορεί να εμποδίζουν το καραβάκι να φτάσει στο νησί, είναι όμως μιας πρώτης τάξεως πηγή ενέργειας. Οι δικοί μας ανεμόμυλοι δε σταματάνε στα 4 μποφόρ για να μη σπάσουν όπως αυτοί που έχουν εγκαταστήσει στα αιολικά πάρκα.

Συνεχίζουν μέχρι και τα δέκα μας λέει ο Αντρέι με περηφάνια δείχνοντας αυτόν που έχουν ήδη εγκαταστήσει στην αυλή τους. Αυτός δεν έχει τη μορφή προπέλας όπως αυτοί της Siemens αλλά είναι ένας διάτρητος κύλινδρος. Ο ήλιος είναι μια ακόμα καθαρή πηγή που χρησιμοποιείται.

Έτσι καλύπτονται οι ενεργειακές ανάγκες μιας μέσης οικογένειας που υπολογίζονται στις 5-10 k Wt ημερησίως. Μια ντηζελογεννήτρια τίθεται σε λειτουργία απλά σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης.

Ένα άλλο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί σε ένα ακριτικό ξερονήσι είναι αυτό της έλλειψης νερού. Εάν το σπίτι βρίσκεται κοντά στην παραλία, η ερευνητική ομάδα προτείνει ως λύση την αφαλάτωση του θαλασσινού νερού.

Αλλιώς μια συσκευή συμπύκνωσης της ατμοσφαιρικής υγρασίας από το Ινστιτούτο Vernadsky της Ρωσικής Ακαδημίας Φυσικών Επιστημών παρέχει την απαραίτητη ποσότητα νερού που υπολογίζεται σε 3 κυβικά ημερησίως. Επίσης η ύπαρξη αποθεμάτων νερού στο νησί θα δημιουργούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της γεωργίας.

Ωστόσο δεν είναι δίκαιος ο χαρακτηρισμός του όλου project ως πείραμα απλά γιατί αποδεικνύει στην πράξη ότι δουλεύει. Αυτή τη στιγμή η ερευνητική ομάδα περιμένει το πράσινο φως από την κοινότητα της Γαύδου ούτως ώστε όλοι οι κάτοικοι του νησιού να επωφεληθούν των τεχνολογικών καινοτομιών.

Φυσικά εδώ δεν πρέπει να παραλείψουμε και τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις του ζητήματος. Παύει να υπάρχει η εξάρτηση του νησιού - και του κάθε νησιού - από την κεντρική διοίκηση που το έχει ξεχασμένο έτσι κι αλλιώς.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι όλο το οδικό δίκτυο του νησιού είναι χωματόδρομοι ή ακριβέστερα λακουβόδρομοι, εκτός από το σημείο μεταξύ του ελικοδρομίου και του λιμανιού. Βλέπετε πριν μερικά χρόνια επισκέφθηκε τη Γαύδο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος και έπρεπε να σχηματίσει την εικόνα που έπρεπε τόσο αυτός όσο και οι κάμερες που τον συνόδευαν.

Τι έχουν να πουν όμως οι ίδιοι οι επιστήμονες γι' αυτό; 
«Για μας δεν είναι πείραμα αλλά στοίχημα για την επιβίωση του πλανήτη που δεν μπορεί να δεχθεί άλλο το βιασμό του από το πετρέλαιο. Είναι παράλογο. Καίμε πετρέλαιο για να μεταφέρουμε πετρέλαιο από το ένα μέρος στο άλλο ενώ η φύση μας δίνει τα αγαθά της δωρεάν. Είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε την ημερομηνία λήξης του πλανήτη. Είναι σε δύο δεκαετίες. Το 2026  …».

 

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ 15-3-2011 από directNEWS.gr πηγή:περιοδικό Υποβρύχιο