ο φασισμός και το 1821

Σήμερα το πρωί στην κατάθεση στεφάνων του σχολείου ένα παιδί διώχτηκε από την παράταξη, γιατί φόραγε το μπουφάν επειδή κρύωνε, και χάλαγε την ομοιομορφία.

Λίγο αργότερα ένα άλλο έφυγε από τη γραμμή, αρνούμενο να πάει  στην τελευταία σειρά, για να είναι ομοιόμορφο σε πεντάδες το τμήμα στη παρέλαση.

Αύριο στην εκκλησία μαθητές, καθηγητές,παπάδες και προεστοί θα ακούσουν  το λόγο από κάποιον- εναλλάξ φουκαρά- δημόσιο υπάλληλο , να τους μιλά για την εθνική παλιγγενεσία,την επανάσταση εναντίον του τούρκικου ζυγού και τέτοια ιστορικά.

Με την Ελλάδα να γλύφει πρωκτούς, σαν της Μέρκελ και της Κλίντον, έχω πάψει να αισθάνομαι ανεξάρτητος.

Έχω πάψει να αισθάνομαι και Έλληνας όταν  οι συντοπίτες μου τα παίζουν στο χρηματιστήριο με κέρδος το πλιάτσικο στο μισθό μου.

Έχω πάψει να αισθάνομαι και εκπαιδευτικός, όταν η ιστορία των Ελλήνων αντί για διδαχή γίνεται δικαιολογία  και στάχτη στα μάτια.

Στις δύσκολες αυτές στιγμές του έθνους, δεν καταλαβαίνω γιατί οι εχθροί εξακολουθούν να είναι οι Τούρκοι .

Τους εχθρούς μας τους βλέπουμε να μετράνε τα δικά μας ευρώ , κλέβοντας από το πορτοφόλι μας , ευτυχισμένους.

Και εμείς από τις σημαίες του 21 , του 40 , του 73 κρατάμε μόνο το κοντάρι.Μαζί με την πίστη σε ότι ψηφίζουμε, να μπορεί και να μας υπηρετεί.

Ας αντισταθούμε, πηγαίνοντας στις παρελάσεις με ένα γαρύφαλλο, με ένα μαγιόξυλο, με την ανομοιομορφία του κοινού νου, που δεν θέλει κανέναν καβάλα στο σβέρκο του , καβάλα στα παιδιά του.

Το κρυφό σχολειό των ιδιαίτερων , της λοβιτούρας , της διπλογλωσσίας  , της παραπολιτικής είναι τόσο ψεύτικο όσο και ο πίνακας του Γύζη.

Το φανερό σχολείο είναι αυτό που διδάσκει  τους ανθρώπινους αγώνες, για να ξεπεράσουν τις πανανθρώπινες αγωνίες.

Φέτος για οικονομία, ας παρελάσουν μόνο υπουργοί.

«Η δημόσια ιστορία βρίσκεται σε καθυστέρηση»

«Η απόκλιση ανάμεσα στην επιστημονική και τη δημόσια ιστορία αποτελεί σοβαρό πολιτιστικό πρόβλημα για την Ελλάδα», λέει στα «ΝΕΑ» ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος, ομότιμος διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. «Η δημόσια ιστορία κυριαρχείται από μύθους και αφηγήσεις φορτισμένες συναισθηματικά. Και την ώρα που η επιστημονική ιστορία γίνεται όλο και πιο σοβαρή, λύνει προβλήματα της εθνικής συγκρότησης, η δημόσια ιστορία- σχολικά εγχειρίδια, τηλεόραση, εκλαϊκευτικά βιβλία- αναπαράγει στερεότυπα, συνήθως μέσω ερασιτεχνών λογίων».

Οι ιστορικοί αισθάνονται πικρία γιατί ενώ παράγουν υπεύθυνο έργο, η γενική εικόνα που αναπαράγει η δημόσια ιστορία βρίσκεται σε καθυστέρηση. «Υπάρχουν δράσεις που βελτιώνουν την κατάσταση» λέει ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος. «Παράδειγμα η έκδοση βιβλίων υψηλής εκλαΐκευσης που επιχειρείται στα «ΝΕΑ» (Ιστορική Βιβλιοθήκη). Ενώ έριξε στην αγορά έργα δύσκολα, γραμμένα επιστημονικά και κάπως βαριά, που δεν υπηρετούν τη λαϊκή μυθολογία, το εγχείρημα πέρασε με επιτυχία στο ευρύ κοινό».


Οι ιστορικοί επιμένουν:

● «Κρυφό σχολειό» δεν υπήρξε ποτέ. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της οθωμανικής περιόδου δίδασκαν, πράγματι, παπάδες. Από τα τέλη του 18ου αιώνα αρχίζουν και διδάσκουν και μη ιερωμένοι- κάποιοι έμπαιναν στην τάξη με κοστούμι, άλλοι πετούσαν τα ράσα. Από το 1818 εφαρμόζεται η αλληλοδιδακτική μέθοδος- ο καλός μαθητής δίδασκε τους νεώτερους.

● Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν βρισκόταν στην Αγία Λαύρα την 25η Μαρτίου και δεν ευλόγησε λάβαρο. Βρισκόταν στην Πάτρα όπου, στην πλ. Αγίου Γεωργίου (λέει ο Σπυρίδων Τρικούπης), «διέταξε και έστησαν σταυρόν».

● Ο ορισμός ως αφετηρία της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821 είναι μέρος μιας αφήγησης που ενέχει από τη μεριά της Εκκλησίας τον συμβολισμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στην πραγματικότητα, όλο τον Μάρτιο οι ελληνοτουρκικές συγκρούσεις στην Πελοπόννησο ήταν καθημερινές.

● Στρατιωτικά, η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος. Στα τέλη του 1827 ο Ιμπραήμ ήλεγχε την Πελοπόννησο και ο Κιουταχής τη Στερεά. Ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ.

«Η Ελλάδα ήταν το Βιετνάμ των Ευρωπαίων»

«Η καλύτερη ζωή ζητάει και ελευθερίες», υπογραμμίζει ο Αλέξης Πολίτης. «Και πολιτικές ελευθερίες. Που αναζητήθηκαν, φυσιολογικά, στο ήδη υπάρχον κεφάλαιο του τόπου, δηλαδή τις αρχαιοελληνικές ρίζες. Όμως, στα χρόνια του Διαφωτισμού, και ιδίως τη Γαλλικής Επανάστασης, η αρχαία Ελλάδα ταυτιζόταν με την αρχαία Αθήνα, με τη Δημοκρατία (το ζήτημα των δούλων, βέβαια, ξεχνιόταν και τότε εύκολα). Η στροφή λοιπόν των Νεοελλήνων από το 1780, ακόμη περισσότερο από το 1800 προς την αρχαιότητα εμπεριείχε και μια δημοκρατική συνδήλωση. Από την άλλη, η σύνδεση των Νεοελλήνων με τους αρχαίους επέτρεπε πιο εύκολα στους Ευρωπαίους να θεωρήσουν τους Έλληνες ισότιμο με αυτούς έθνος. Και η ύπαρξη μιας μεσαίας ελληνόφωνης τάξης- κυρίως έμποροι- έκανε την ευρωπαϊκή αστική τάξη που τότε συγκρουόταν με τους ευγενείς να αισθάνεται αλληλέγγυη με τους επαναστατημένους χριστιανούς».

«Για να κατανοήσουμε καλύτερα την ευρωπαϊκή υποστήριξη προς τον ελληνικό αγώνα, θα πρέπει να δούμε τη στάση εκείνης της γενιάς Ευρωπαίων αστών κάπως σαν τη στάση της δικής μου γενιάς απέναντι στο Βιετνάμ. Το 1965 το Βιετνάμ ήταν το αδύνατο σημείο των Αμερικανών. Για τους Ευρωπαίους αστούς, η στάση των βασιλιάδων της Ιεράς Συμμαχίας (με τους οποίους συγκρούονταν οι αστοί) που το 1814 ενίσχυσαν τον αλλόθρησκο σουλτάνο, ήταν ένα ανάλογο αδύνατο σημείο. Ως αστούς εκείνη την εποχή εννοούμε ανθρώπους που εργάζονται με το μυαλό τους χωρίς να λερώνουν τα χέρια τους. Σε αντίθεση με τους χειρώνακτες και με τους ευγενείς που δεν δουλεύουν καθόλου. Οι αστοί είδαν ότι υπήρχαν Έλληνες όμοιοί τους και τους στήριξαν».

 

πηγή : ΤΑ ΝΕΑ

Και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι έχουν ψυχή…

Τα εξιλαστήρια θύματα βρίσκονται πάντα εύκολα. Οι διαπλεκόμενοι της εξουσίας και κατέχοντες όχι.

Λαμπρινή Χ. Θωμά 07/03/2010 | 10:08  

 

Καλούνται από τους πρώτους να πληρώσουν την νύφη ―συγγνώμη, την κρίση. Είναι εκείνοι που άμεσα χτυπήθηκαν από τα νέα μέτρα για τον 13ο και 14ο μισθό και τα επιδόματα. Δημόσιοι υπάλληλοι. Ο βολικός, εύκολος στόχος: «πάρα πολλοί» και «τεμπέληδες» και «όλες οι θέσεις του δημοσίου είναι περίπου αργομισθίες» και «κάθονται» και «απολαμβάνουν έξτρα παροχές».

Η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική, τολμώ να υποστηρίξω, με το δικαίωμα που μου δίνουν δύο γονείς δημόσιοι υπάλληλοι και 25 συναπτά εργάσιμα έτη στον ιδιωτικό τομέα.

Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ανήκουν στα «ρετιρέ» του Δημοσίου. Πληρώνονται έναν κανονικό μισθό ―συχνά μικρότερο από τους μισθούς ατόμων με τα ίδια προσόντα που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα (το επίδομα για το διδακτορικό ήταν 45 ευρώ το μήνα προ ΓΑΠ). Παράλληλα, έχουν μικρότερες προοπτικές εξέλιξης και κάνουν τη δουλειά τους όπως όλοι. Οι περισσότεροι εξ ημών τους αδικούμε. Θυμόμαστε ότι καθυστέρησαν να μας εξυπηρετήσουν στη ΔΕΗ αλλά ξεχνάμε την τεράστια ουρά όσων, όπως και εμείς, πήγαν τελευταία στιγμή να πληρώσουν το λογαριασμό τους. Θυμόμαστε το γιατρό με το φακελάκι, αλλά ξεχνάμε τους άλλους γιατρούς και τις άλλες νοσοκόμες που μας στάθηκαν αφιλοκερδώς σε δύσκολες ώρες, που εργάζονται ηρωικά σε άθλιους χώρους, με ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό, σε ένα σύστημα υγείας προβληματικό μεν αλλά άπιαστο όνειρο για το μέσο Αμερικανό πολίτη.

Απεργώ και ευθυμώ-ο ενδεκάλογος του γύφτου

1. Κερδίζει το μισθό μου ο προϋπολογισμός (και δεν χάνει κανείς τίποτα...)


2. Χαίρονται τα παιδιά , συνεισφέρω στο χαμόγελό τους στις καφετέριες.


3. Γλυτώνω την βενζίνη πηγαινέλα σχολείο.


4. Βγάζω το άχτι μου: Μου πήρατε;;; Πάρτε κι άλλα, έχω!


5. Απολαμβάνω τηλεόραση χωρίς ειδήσεις.


6. Ένας καφές λιγότερος, ένα ευρώ περίσσευμα


7. Γελάω με τους δεξιούς που τόσα χρόνια απεργοσπάστες τώρα τρέχουν.


8. Γελάω με τους ΠΑΣΟΚτζήδες  που πάνε δουλειά γιατί το κόμμα τους τραβά απο το μανίκι.


9. Γελάω με την ενότητα του εργατικού κινήματος (1957 συγκεντρώσεις για 1124 απεργούς)


10. Γελάω με τις πράξεις : 10.000.000 Έλληνες επί 2.000 ευρώ το χρόνο ο καθένας χρειαζόμαστε 18 χρόνια να ξοφλήσουμε το χρέος.


11. Γελάω με το ότι επιτέλους βρήκαμε και υπουργό με σιγουριά ότι το 2015 θα αλλάξει το απαράδεκτο εξεταστικό σύστημα από τη Α λυκείου.(σιγουριά για το υπουργός, τότε...)

«Είσαι άτακτη, συλλαμβάνεσαι»-ιδέες από τη Δύση

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

Στις αρχές Φεβρουαρίου, η 12χρονη Αλέξα Γκονζάλες, μαθήτρια σε δημοτικό σχολείο του Κουίνς της Νέας Υόρκης, συνελήφθη μέσα στο σχολικό κτίριο από ένοπλους αστυνομικούς που της φόρεσαν χειροπέδες και την οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς.

Το έγκλημά της; Εγραψε με μαρκαδόρο πάνω στο θρανίο της «από εδώ πέρασε η Αλέξα». Εκατοντάδες μίλια βορειότερα, τις ίδιες μέρες, ο 15χρονος Μπλέικ Ρόμπινς, μαθητής στο Μέριον της Πενσυλβάνιας, οδηγήθηκε επίσης σιδηροδέσμιος στο αστυνομικό τμήμα επειδή αρνήθηκε να υπακούσει σε εντολή της δασκάλας του.

Δύο «μεμονωμένα» περιστατικά που απασχόλησαν την τοπική ειδησεογραφία, έφτασαν μαζί με μερικά παρόμοια που προστέθηκαν λίγες μέρες αργότερα, ώς τα πρωτοσέλιδα των πανεθνικών αμερικανικών εφημερίδων. Κοινή απορία των δημοσιογράφων που συνέταξαν τα σχετικά ρεπορτάζ: μήπως το παρακάνουμε; Και πιο συγκεκριμένα, μήπως το πνεύμα της διαβόητης «μηδενικής ανοχής» που πνέει στις κακοτοπιές της κοινής ποινικής παραβατικότητας δεν πρέπει να απλωθεί και στις σχολικές αυλές;

ο Ήλιος έπρεπε να γυρίζει γύρω από τη Γη...

 

 

Στοχασμοί εκτός πλαισίου

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητή  στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
grousis@panteion.gr

Μια από τις πιο αντιδραστικές πτυχές αντιμετώπισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της ελληνικής εκδοχής της, και γενικότερα της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, είναι ότι αυτές αντιμετωπίζονται λες και ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής στον οποίο εντάσσονται αποτελεί το τέλος του κόσμου, το τέλος της ιστορίας, και ότι τίποτε άλλο πέρα από αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει.

Αν όμως η ανθρωπότητα πορευόταν στη βάση αυτής της συλλογιστικής, τόσο στο πεδίο των θετικών επιστημών όσο και σ' εκείνο της κοινωνικής οργάνωσης, τότε ο Ήλιος έπρεπε να γυρίζει γύρω από τη Γη και όχι το αντίστροφο, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα· τότε ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα μέρες θα ήταν ακόμη μόνον ένα παραμύθι κι όχι μια μάλλον πανεύκολα υλοποιήσιμη δυνατότητα· τότε δεν θα κυριαρχούσαν οι αυτόματες μηχανές και οι κομπιούτερ, αλλά ο μύλος και το άροτρο· τότε η ανθρωπότητα θα παρέπαιε ακόμη στο δουλοκτητικό σύστημα...

Να, όμως, που, αν ακόμη και μεγάλοι επαναστάτες όπως ο Σπάρτακος ήταν δύσκολο να διανοηθούν έναν κόσμο πέρα από τον υπάρχοντα κατά την εποχή τους και εν προκειμένω ένα κόσμο με καταργημένη τη δουλεία(1), αυτή καταργήθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα της ανθρωπότητας, και το ίδιο συνέβη αργότερα με τη φεουδαρχία, αλλά και με το απολυταρχικό κράτος, για να φθάσουμε στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες.

Σε αντίθεση λοιπόν με το πώς την αντιμετωπίζει η αστική ιδεολογία και η εγκλωβισμένη στη δίνη της αναρχίας της αγοράς τεχνοκρατική σκέψη, η υπάρχουσα πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαλεκτικά, να αντιμετωπίζεται δηλαδή στην κίνησή της και όχι στατικά, να αντιμετωπίζεται όχι ως κάτι μόνιμο και αμετακίνητο αλλά ως φορέας μιας παρελθούσας ιστορικής εξέλιξης και ταυτόχρονα ως φορέας μιας μελλοντικής προοπτικής.

Οπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Γκιόργκ Λούκατς, «μόνον όταν ο άνθρωπος είναι σε θέση να συλλάβει το παρόν ως γίγνεσθαι, αναγνωρίζοντας τις τάσεις η διαλεκτική αντίθεση των οποίων του επιτρέπει να δημιουργήσει το μέλλον, [αυτό] το παρόν, μπορεί να γίνει το παρόν του. Μόνον όποιος έχει την έφεση και τη θέληση να γεννήσει το μέλλον μπορεί να δει τη συγκεκριμένη αλήθεια του παρόντος»,(2) μπορεί να δει ότι «μες στο [τωρινό] σκοτάδι βρίσκεται το [φωτεινό μας] μέλλον.»(3)

Μόνον μέσα από μια τέτοια ουτοπική (υπό την έννοια του μη υπάρχοντος και όχι του ανέφικτου) οπτική γωνία είναι δυνατόν να βρεθούν λύσεις ικανές να μας βγάλουν από τη σημερινή δομική κρίση του συστήματος. Σε αντίθετη περίπτωση, όταν δηλαδή το παρόν αντιμετωπίζεται ως κάτι το αξεπέραστο και οι εγγενείς αντιθέσεις του, από φορείς προόδου που μπορεί να γίνουν αν επιλυθούν με την υπέρβασή τους, αντιμετωπιστούν με μέτρα που το μόνο που κάνουν είναι να τις αναπαράγουν και μάλιστα με οξυμένη μορφή, τότε είναι βέβαιο ότι όχι μόνον δεν θα βγούμε από τη βαρβαρότητα αλλά θα βυθιστούμε ακόμη βαθύτερα σ' αυτήν.

Ας τολμήσουμε λοιπόν να στοχαστούμε πέρα και έξω από το στενό πλαίσιο του κυρίαρχου παρόντος, πέρα και έξω από τον ανορθολογισμό που αυτό γεννά και οι ιδεολογικοί του εκπρόσωποι μονοδιάστατα αναπαράγουν. Ας τολμήσουμε να φανταστούμε ότι ένας άλλος κόσμος πέρα και έξω από την προϊστορία της ανθρωπότητας που μας καταδυναστεύει είναι εφικτός.

Ας «επιβιβαστούμε /στις ράχες των γλάρων/ με τους αμετάφραστους πόθους μας».(4)

(1) Βλέπε Ρίγκομπερτ Γκίντερ, «Η εξέγερση του Σπάρτακου», «Σύγχρονη Εποχή» 1988, σελίδα 37.

(2) Georg Lukacs, «Histoire et conscience de classe», «Les Editions de minuit», 1960, σελίδα 251.

(3) Από το ποίημα «Για την αυτοκτονία του πρόσφυγα Β. Μπ.» του Μπέρτολντ Μπρεχτ.

(4) Από το ποίημα «Alles ist Weg» της Νάντιας Γαβαλά.

πηγή Κυριακάτικη Ε:

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=07/03/2010&id=138769

Αυτοί φυλάνε τη Δημοκρατία;

Όχι!

Φυλάνε τις τράπεζες, τις βίλες και  τις Μερσεντές.

Σέβονται τον Ψινάκη την Τζούλια και τον Μάκη.

Μόλις κάνουνε μέτωπο μαζί με το Λαό και ενάντια στους εκμεταλλευτές  και τους δυνάστες του θα δικαιολογήσουν το ότι είναι Δημόσιοι υπάλληλοι.

Μόλις μάθουν ποιόν ψέκασαν, θα μάθουν την ελληνική ιστορία και θα μπορούν να λέγονται Έλληνες!

Δεν έχουν όχι ελληνική παιδεία, αλλά ούτε καν παιδεία!

Ας κάνουμε άλλη μια οικονομία.Να τους πληρώνουν αυτοί που τους χρειάζονται!

Ποιος τα πήρε βρε γυναίκα τα λεφτά (δις ή δισ…)

 

  

                          

 

Σκύλος γενού και δάγκανε…    

Κ. Βάρναλης        

 

«Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το Ενεργητικό του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα ανερχόταν στα τέλη του 2000 στα 233 δισ. ευρώ. Μετά από 2,5 θητείες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στα τέλη του 2009, το σύνολο του Ενεργητικού του τραπεζικού τομέα, δηλαδή ο συνολικός πλούτος που έχουν ενθυλακώσει οι τράπεζες, υπερδιπλασιάστηκε και εκτοξεύτηκε στο αστρονομικό ποσό των 579 δις. ευρώ! Αυξήθηκε, δηλαδή, κατά 148% έναντι του 2000. Όση ακριβώς είναι η εκτίναξη του δημόσιου χρέους, κοντά στα 300 δισ., τόση (και ακόμα παραπάνω!) είναι η αύξηση του αμύθητου πλούτου που ομολογούν ότι απέσπασαν οι τράπεζες μέσα στην αντίστοιχη δεκαετία!

Οι ελληνικών συμφερόντων «οφ σορ» εταιρείες υπερβαίνουν τις 10.000 (!) και διακινούν ετησίως περί τα 500 δισ. ευρώ! Ως γνωστόν, μέσω των «οφ σορ» δεν κάνουν τις συναλλαγές τους ούτε συνταξιούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε μισθωτοί. Άλλοι τις κάνουν...

Οι καταθέσεις προθεσμίας των επιχειρήσεων και των ιδιωτών στις τράπεζες, από 36 δισ. ευρώ το 2004 έφτασαν στα 136 δισ. ευρώ το Νοέμβρη του 2009. Εκείνες οι καταθέσεις δηλαδή που κατά τεκμήριο αφορούν σε μορφή κατάθεσης των πλουσιότερων κοινωνικά στρωμάτων, αυξήθηκαν σε μια πενταετία κατά 100 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 278%)»».

Αυτά και άλλα πολλά στοιχεία που δείχνουν όνομα και επώνυμο αυτών που έφαγαν ή κατέχουν τα λεφτά έχουν δημοσιευθεί αναλυτικότερα. Δεν νομίζουμε ότι θα διαψευστούν ποτέ. Απλά δεν θα ασχοληθούν. Αυτό που τους απασχολεί τώρα είναι πως θα πάρουν όλο και πιο αντιλαϊκά μέτρα, πως θα αφαιμάξουν τους εργαζόμενους και θα «ξαναστηρίξουν» το ντόπιο και διεθνές («υγιές» ή διαπλεκόμενο) κεφάλαιο.

Μετά το 1^ο κρύο ντους από τον πρωθυπουργό ακόμα και το 2^ο δεν είναι τίποτα μπροστά στον κυκεώνα 3μηνων κυμάτων μέτρων που θα εξαγγείλει. Με την περικοπή των δώρων και του επιδόματος αδείας (1,7 δισ. €), την αύξηση 2 μονάδων στο ΦΠΑ (1,3 δισ. €) και την αύξηση του ΕΦΚ σε καύσιμα, τσιγάρα, ποτά κτλ (1,1 δισ. €), εξοικονομεί «ψίχουλα» για την «εθνική οικονομία» δημιουργώντας όμως πρόβλημα στους πολλούς.

Μπροστά σ’ αυτή τη λαίλαπα θα μείνουμε αδρανείς; Αν κάποιοι νομίζουν ότι στην καταιγίδα δεν θα βραχούν είναι απλά αιθεροβάμονες. Αν όμως, συνειδητά αφού είναι γνώστες πλέον, αδιαφορήσουν, δεν αντιδράσουν ή φοβηθούν, αναλογίζονται τι παρακαταθήκη αφήνουν στις επόμενες γενιές; Τι παρέλαβαν και τι παραδίδουν; Αυτές οι πολιτικές δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητες. Δεν πρέπει να έχουν την συνένοχη σιωπή μας.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 Μαρτίου ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ και διατρανώνουμε την αντίθεσή μας στην αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης.

 

 

 

 

για την αντιγραφή:Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Φθιώτιδας