πάλι εδώ....

...περιμένοντας την ωριμότητα και την προσοχή του κόσμου

πολυχρωμία...

...σαν φτωχό παπαγαλάκι, η καρδερίνα του κήπου μου ελεύθερη τρώει σπόρους και χωρίς να ποζάρει, αφτιασίδωτη , φωτογραφίζεται πάντα όμορφη.
Πως τα καταφέρνουν μερικοί κι ας μην είναι άνθρωποι...

αναζητώντας

κεφαλιές

θα είχε πολύ ενδιαφέρον το ποδόσφαιρο να παιζόταν με ευγένεια.
-Σας παρακαλώ την είδατε πρώτος την μπάλα πάρτε τη.
-Μα τι λέτε είστε πιο γρήγορος περάστε.
-Νομίζω ότι σας έκανα φάουλ και η μπάλα είναι δική σας.
-Όχι το γκολ που βάλατε δεν ήταν οφσάιτ και θα το μετρήσουμε, μας συγχωρείτε για την ενόχληση.
-Μήπως χτυπήσατε πέφτοντας, να σας φέρω ένα τραυμαπλάστ;
Διάλογοι τέτοιοι μεταξύ των αντιπάλων, θα δημιουργούθσαν ένα ανεπανάληπτο ήθος, ένα θέαμα που θα διδασκόταν σε όλα τα κατηχητικά σχολεία του κόσμου.
Αλλά φανταστείτε τι δύσκολα θα στοιχηματίζαμε.
Τότε οι φίλαθλοι θα παρακολουθούσαν οπωσδήποτε κάποιο άλλο άθλημα. Πιο κοντά στις ανθρώπινες αξίες και περισσότερο αληθινό σε σχέση με την πραγματικότητα που έχει η διεκδίκηση της δόξας , του χρήματος , της ηγεμονίας.
Μια κεφαλιά χρειαζόμασταν για να μας ξυπνήσει...

Επιτέλους...

..κάποιος με βρήκε σε αυτό το μοναχικό ταξίδι μου.
Είδα το σχόλιο στο νούμερο 1 και αναθάρισα.
Όχι, δεν τα γράφω όλα αυτά τζάμπα.Κάποιος τα είδε , τον συγκίνησε κάτι μέσα σε αυτά και μου απαντά.
Για να δω ποιός είναι.
Ας μη βιαστώ. Πως νάναι άραγε ;
Μάλλον γυναίκα με ευαισθησία και χιούμορ.Έτοιμη για αναζητήσεις, μοναχική , περίεργη και μάλλον ωραία.
Αλλά και άντρας ίσως με σοβαρή κριτική ικανότητα, που ανακαλύπτει ότι όλα αυτά δεν είναι τιποτένια, ρηχά αλλά αξίζουν ένα έπαινο.
Μπορεί και κάποιος γνωστός να θέλει απλά να με πειράξει.Τι μαλακίες κάθεσαι και γράφεις λες και δεν έχεις δουλειά να κάνεις, λες και είσαι προβληματικός,λες και δεν ξέρω και γω τι....
Ωραία λοιπόν σκέφτηκα όλα τα ενδεχόμενα.
Ας δω ποιός μου στέλνει το σχόλιό του.
Μπα , μια μηχανή αναζήτησης, ένα σπάμ μέιλ.
Με συγχαίρει στα αγγλικά αν και δεν ξέρει να διαβάζει στα Ελληνικά.
Η απόλυτη συνάντηση της ματαιοδοξίας με το ψέμα.

η τηλεόραση βοηθάει τους μοναχικούς

θάλασσα

δεν είναι η ζέστη και η βαρεμάρα.
Είναι αυτό δέος που το μπλε του ουρανού σμίγει με το κάτω μπλε του νερού , αντε και μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα το απέναντι βουνό στον ορίζοντα.
Σαν χελώνες που επιστρέφουν, αποκαμωμένοι οι χομο χαίρονται το νερό με δικαιολογία τον καύσωνα.
Είναι ίδιο με το νερό το αμνιακό, λίγο πιο αχανές και ανεξερεύνητο.
Το δέος στα βαθιά να κοιτάς κάτω και να μη βλέπεις , να νοιώθεις αλλά να μη ξέρεις τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου.
Και αυτές οι ταινίες, τα σαγόνια του καρχαρία, η ανακόντα, σου φτιάχνουν περίεργες φαντασιώσεις που τις διώχνεις σαν μύγες από το φαί σου.
ή πάλι τα χιλιάδες πτώματα των αγνοουμένων από το τσουνάμι ή από τα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων που νοιώθω ότι κολυμπούν μαζί μου , με κοιτάνε και θέλουν να πουν ένα γειά , ένα αντίο ή ένα σώσε με.
οι τσούχτρες πάλι κάπου φοβισμένες με αποφεύγουν αλλά εγώ ο τυφλός αν τις ταράξω με λάθος κίνηση θα με ποτίσουν δηλητήριο , σταμπάροντάς με με ροζ γραμμούλες.
Για όλα αυτά μου αρέσει η Θάλασσα γιατί μου θυμίζει αγαπημένα χρώματα από το γαλάζιο της μέχρι το βαθύ της μαύρο.

μουντιάλ

Πολύχρωμοι λαοί στις ομάδες και στις κερκίδες.
Κάθε γλώσσα του κόσμου συναπαντιέται στο "γκολ" μαζί με την χαρά, την αγωνία αλλά και την προσδοκία, έστω και στο ενενήντα να γίνει το 3-0, 3-4 ξεπερνώντας κάθε γνωστό θαύμα.
Οπαδοί ακόμα και ομάδων λαών, που δεν ξέρουμε την ιστορία ή την γεωγραφία τους.
Πως το παιχνίδι συναντιέται με την πανανθρώπινη ειρήνη, πως το γκρέμισμα των τειχών , βάζει τους οπαδούς του Μπιν Λάντεν ή του Μπλερ ή του Μπους την ίδια ώρα στην ίδια χώρα, στην ίδια μοίρα.
Παρά τη φασαρία , παρά τους χούλιγκαν, θα ήταν καλύτερα ο κόσμος να έπαιζε μόνο μπάλλα.
Θα ήταν καλύτερα να είχε ηλεκτρικό ρεύμα,τηλεόραση , καναπέ, πίτσα, μπύρα και σπίτι με ειρήνη , να απολαμβάνει το μουντιάλ, όλος ο κόσμος.
έξω από τις ψευδαισθήσεις μας...

χιόνια το καλοκαίρι...

...μας θυμίζουν ότι νοιαζόμαστε περισσότερο για αυτά που δεν πρέπει και καθόλου για αυτά που πρέπει.
Το περιβάλλον μας, μας νοιώθει ξένους και προσπαθεί να σωθεί από εμάς, καθώς μας απομακρύνει από κοντά του.
Σε αυτή την πορεία τα πλούτη είναι ανίσχυρα σαν τα αντηλιακά στο σκοτάδι.
Τα βαριά χρυσαφικά σε βυθίζουν στην πλημμύρα, η φαιδρή γκαρνταρόμπα ανίσχυρη μπροστά στις λάσπες.
Και το απαστράπτον όχημα αποκλεισμένο στον πανικό του χάους χρησιμεύει μόνο για φέρετρο.
Τυχεροί οι κουρελήδες που μπορούν να βλέπουν τον κόσμο να αλλάζει γνωρίζοντας ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

το χαμόγελο το έχεις, το χαμόγελο το προκαλείς

μια μικρή κίνηση, ένα σχόλιο ή μια ματιά αποδεικνύουν την ανθρώπινη ικανότητα επικοινωνίας.
Άν όλα αυτά γενούν ένα χαμόγελο σε σένα ή στον άλλο αυτό είναι επιτυχία.
Αν το γενούν και στους δύο ταυτόχρονα μπορεί να είναι από χαρά μέχρι έρωτας...
Φαντάσου να χρειαζόσουν και λόγια για να περιγράψεις τα συναισθήματα.
Όλος ο κόσμος θα γέμιζε ποιητές.
Και αναγνώστες.

άλεξ

Ο δημοσιογράφος του άλφα έπαιρνε συνέντευξη από έναν, από τους δωδεκάχρονους που φέρονται ότι σκότωσαν τον Άλεξ.
Μόλις έκλεισα την τηλεόραση γεμάτος αηδία.
Αηδία, γιατί ο κανίβαλλος δεν τόλμησε ποτέ να ρωτήσει τον Μπους, πως δολοφονεί τα παιδάκια στο Ιράκ.Ούτε το εύκολο δυτικό κέρδος πως δολοφονεί τα παιδάκια από πείνα στο Κογκό.
Αλλά όλοι αυτοί που φτιάχνουν τα παιδάκια δολοφόνους , έτοιμα για τις κρετομηχανές του πολέμου ή της τιβι, κλαίνε παρακολουθώντας τα μηχανάκια της τηλεθέασης αν το δικό τους κανάλι πουλάει περισσότερο φρίκη από το διπλανό ή όχι.
Φοβάμαι όμως και όλους αυτούς που δεν έκλεισαν την τηλεορασή τους .
Νεκρόφιλοι παιδεραστές που μένουν αμέτοχοι, αλώβητοι και ατιμώρητοι.

αναμονή

αν όλα αυτά ήταν σε χαρτί θα είχαν την ελπίδα να παλιώσουν, να κιτρινίσουν,να πεταχτούν, να καούν, να διαβαστούν.
τώρα το μελλον τους είναι 0101010101010101010101..... και ποιός ξέρει τι.
έχασε η γραφή την ιστορική της προοπτική ή περιμένει στη γωνία την παγκόσμια διακοπή ενέργειας;
Τότε όποιος έχει φροντίσει να σώσει ένα μολύβι θα γράψει την νέα ιστορία στα μάρμαρα του κόσμου.

επέτειος

Καλό μήνα...
Σαν σήμερα σταμάτησε το τριήμερο των λεηλασιών στην Κωνσταντινούπολη το 1453.
Ο Στρατός του Μωάμεθ μάζεψε την αμοιβή, από το τριήμερο πλιάτσικο, για την κατάκτηση της πόλης και άρχισε το μέτρημα τι πρόφτασε ο καθένας να αρπάξει.
Η επέτειος θα ήταν σημαντικότερη αν αντί για χρόνια χρησιμοποιούσαμε την μονάδα ΠιΒι ίση με 55,3 χρόνια.
Τότε θα είχαν περάσει μόλις 10 ΠιΒι,και η επέτειος της ησυχίας μετά την άλωση, θα προκαλούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

τι είναι τέλος πάντων αυτό;

δεν έγραψα χτες αν και ήθελα πολύ να κρατήσω την καθημερινότητα, κάθε μέρα!
Δεν έγραψα για να μην ξαναέχω την αγωνία της συνέχειας.
Η εικόνα του μπλογκ με γοητεύει.
Σαν την Άννα Φρανκ μυστικά από τους διώκτες της αλλά από την άλλη ξεδιάντροπα, μπροστά σε όλο τον κόσμο.
Τόσοι πολλοί γράφουνε αλλά ποιός διαβάζει ;
κι αν τα διαβάσει κανείς ποιός καταλαβαίνει και ποιός το αισθάνεται.
Περιμένω με αγωνία μια απάντηση, ένα σχόλιο, χωρίς να το επιδιώκω.
Το τυχαίο πατάει το μοιραίο σαν κόκος μαύρος μέσα στην άσπρη διαστημική σκόνη.

έναρξη -29 Μάη 2006

Πήρα την ευκαιρία από την πρώτη πρωινή μου εικόνα.
Πίνοντας καφέ στη βεράντα, προσπαθώντας να δω πίσω από το λαμπερό φως την απίστευτη θάλασσα της Λίμνης, βαρκούλες να αρμενίζουν , γλάροι να πετάνε , η δουλειά να περιμένει, άκουσα το τακ τακ.
Τα τσόφλια από τα αυγά της χελιδονοφωλιάς, πέσαν πλάι μου κάνοντάς μου το καλύτερο δώρο της στιγμής.
Μετά από αυτό έψαξα κάποιον να το μοιραστώ.
Η μικρή μου κόρη τα είδε πανικόβλητη σαν σιχαμένα, και δεν μπόρεσε να συμμεριστεί τη χαρά μου.
Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στα μπλόγκ.
Καλημέρα σας λοιπόν με όλη τη σημασία της λέξης....