για την απεργία πάλι...

μου φαίνεται προκλητικό , τη στιγμή που χιλιάδες κόσμος εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης να χάνει τη δουλειά του, εγώ να απεργήσω ζητώντας αύξηση στο μισθό μου.Όχι ότι μου φτάνει, αλλά προσαρμόζω  τις δαπάνες...

Σαν εκπαιδευτικοί, άνθρωποι του πνεύματος, μου φαίνεται όμως προκλητικότερο το ότι δεν είμαστε στους δρόμους, με ξύλα, πέτρες και ότι πιο πρόσφορο, μαζί με όλη την κοινωνία, διεκδικώντας όχι λεφτά ,αλλά το τέλος της απάτης.

Να μπουν φυλακή οι τραπεζίτες που μας έκλεβαν, οι υπουργοί οικονομικών που δεν καταλάβαιναν τι τους γίνεται, οι κυβερνήσεις που μας εξαπατούσαν με τάχα καλύτερες μέρες.

Να δούμε το ότι λεφτά για την παιδεία και όχι για τους εξοπλισμούς πιθανά να έφτιαχναν εξυπνότερους και πιο προνοητικούς οικονομολόγους.

Να δούμε ότι αντί να πληρώνουν οι φταίχτες πληρώνουν πάλι οι αθώοι, ενώ οι ηλίθιοι παρακολουθούν γκάλοπ για την σωτηρία της ψυχής.

Να δούμε ότι δεν έχει απολύτως καμιά αξία να απεργούμε ενάντια σε μια ανίκανη κυβέρνηση απλά για να την διαδεχθεί μια ανικανότερη.

Δεν μπορώ να καταλάβω την πολιτική καθοδήγηση της ΟΛΜΕ να μου λέει "ζήτα λεφτά" την στιγμή που οι διπλανοί μου δεν έχουν ολοένα και περισσότεροι καν δουλειά.Οι παρωπίδες τους απέναντι στο τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα και η χειραγώγησή τους από πολιτικούς πατρόνες, μας ξεφτιλίζουν σαν κλάδο με τέτοια αιτήματα.

Όχι δεν θέλουμε παραπάνω λεφτά.Θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος, να έχουμε γύρω μας εργαζόμενους αντί ανέργους, να έχουμε στη φυλακή υπουργούς αντί χρεοφειλέτες, να έχουμε αστυνόμους που να δέρνουν τραπεζίτες και υπουργούς οικονομικών αντί μαθητές.Να φλομώσει το υπουργικό συμβούλιο στο δακρυγόνο, να κλείσουν τα πανεπιστήμια που τα παιδιά μας δίνουν εξετάσεις χωρίς παραδόσεις και βιβλία.

Τι να τη κάνω την αυξημένη σύνταξη και το εφάπαξ, όταν προορισμός τους είναι η τσέπη του καρδιοχειρούργου ή του ογκολόγου που θα απαλύνει τη δόση της μερσεντές του με το φακελάκι μου.

Τι να το κάνω  το 5% για την παιδεία όταν το μοιραστώ μαζί με όλους τους συναδέλφους μου που με το ιδιαίτερο αγωνίζονται για την δημόσια εκπαίδευση.

Δεν πιστεύω ότι  ο διοικητής της Τράπεζας έχει περισσότερες ανάγκες από μένα.Ούτε κι ο βιομήχανος.Ας πάρουν λοιπόν όλοι σαν τον μισθό μου και τότε θα βρούμε λύση για την κρίση.Επειδή όμως τέτοιες υποχωρήσεις αυτοί δεν κάνουν, ας περάσουμε στην αντεπίθεση να καταλάβουν το δίκιο.

Η εκπαίδευση είναι το όπλο ενάντια στη βλακεία.Και οι εκπαιδευτικοί οφείλουν εκτός από το να το διδάσκουν και να το χρησιμοποιούν.

ποίηση: Παράτα τα -(εθνικός διάλογος)

Σκέφτομαι ότι τα όρια του παραδεκτού και του διδακτέου είναι περιορισμένα.

Η σύγχρονη παιδεία θα ανέλυε ή θα λογόκρινε ένα στίχο που τα παιδιά θα καταλάβαιναν περισσότερο από τους δασκάλους;

Πρέπει οι κορυφαίες αλήθειες να είναι αποκλειστικό προνόμιο του Παλαμά και του Σεφέρη ή και οι περιθωριακοί αξίζουν μια θέση στον μαυροπίνακα;

Παράτα τα

Παράτα το σχολειό, παράτα αυτό το χάλι
Να είσ? αφεντικό του εαυτού σου πάλι
Παράτα τα θρανία και τ? αμφιθέατρα
Να ?ρθης στη παραλία να κάνουμ? έρωτα.

 

Παράτα τη δουλειά, παράτα την τη σκρόφα
Και κοίτα πως εσύ θ? αποφασίζεις πρώτα.
Χιλιάδες σουπερμάρκετ γεμάτα πράματα
Γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;

 

Παράτα το θεό, πατέρα και παρτάλι
Μη θέλεις παντρειά και μισθωτό χαμάλη
Αρνήσου να ?σαι σκλάβα διπλά κι ολόϊδια
Να ζήσουν τα παιδιά μας μεσ? τα κοινόβια.

 

Παράτα το λοιπόν, παράτα το το κόμμα
Μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα.
Της κεντρικής γαϊδάρας να είσ? ερμηνευτής
Αρνήσου να ?σαι χάφτης και καθοδηγητής.

 

Κατούρα στη βουλή και σπάστους τα γραφεία
Να πάει να πνιγεί κι η γραφειοκρατία
Και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε
Σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε.

 

Παράτα το στρατό το προβατοποιείο
Και ας μας έχουνε για το τρελλοκομείο
Για μια χαζή πατρίδα οπλίζουν τους λαούς
Δεν κάνει η ιεραρχία για τους αναρχικούς.

 

Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ? αλήθεια
Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια
Παράτησέ τα όλα να ζήσουμ? άβολα
Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα.

για λογοτεχνικό προβληματισμό στίχοι του Νικόλα Άσιμου

Πενταήμερη-(εθνικός διάλογος για την παιδεία).

 

Μετά από μια έντονη συνεδρίαση με τον σύλλογο γονέων, ο σύλλογος του σχολείου μου ανακοίνωσε ότι δεν έχει διαθέσιμους καθηγητές συνοδούς και πενταήμερη φέτος δεν γίνεται.

Ανάμεσα στα προβλήματα που οδήγησαν την άρνηση των καθηγητών να συνοδεύσουν πέρα από τα προσωπικά, ήταν και τα εξής:

Η ανεξέλεγκτη κατάσταση στα παραδοσιακά κέντρα υποδοχής ?Ρόδο, Κρήτη, Κέρκυρα- που αφορά συμπεριφορές και ασφάλεια των μαθητών.

Η εμπορευματοποίηση των 5ήμερων εκδρομών μέσα από το κύκλωμα τουριστικών πρακτόρων, ξενοδόχων, εστιατόρων και πλήθος εμπλεκομένων που οδηγεί σε πρωτοφανείς πιέσεις για συγκεκριμένα πακέτα και προγράμματα εκδρομών.

H εμπειρία συνοδών καθηγητών προηγούμενων ετών που δεν θέλουν να υποστούν ξανά τον ρόλο του εκπαιδευτικού κομπάρσου στο θέατρο του παραλόγου.

Αναλυτικά οι εμπειρίες δικές μου (4 φορές) και πολλών συναδέλφων χρειάζονται ολόκληρο το σκουλτζιαρ για να περιγραφούν. Ο αντίλογος πάλι, ο λυπησιάρης, λέει γιατί να μη πάνε τα παιδιά να γνωρίσουν και αυτά, τις χαρές της ανέμελης, ασύδοτης, άναρχης ζωής κάτω από το προκάλυμμα μιας εκπαιδευτικής εκδρομής.

Για άλλη μια φορά, πέντε ολονυχτίες αξημέρωτες, σε πισίνες γεμάτες πάθος, αλκοόλ τσιγάρο και γιατί όχι και όλα όσα η μαμά, ο μπαμπάς, ο δάσκαλος και ο παπάς απαγορεύουν, να γίνουν πίσω από το Αχίλλειο, την Κνωσό ή τις Πεταλούδες.

Ό έρωτας, η διασκέδαση, το πάθος, η ανεμελιά είναι ιδιαίτερες απαιτήσεις και προτεραιότητες για τα παιδιά, απόλυτα σεβαστές από τον καθένα. Γιατί όμως όλα αυτά πρέπει να συγκαλύπτονται από ένα υπουργείο που κάνει ότι δεν ξέρει τι γίνεται και παίζει στα κρυφά τον ρόλο κάποιας «τσατσάς» ή επιεικέστερα προαγωγού.

Ο μεθυσμένος λυκειάρχης του Πύργου ήταν το φετινό γνωστό θύμα της βιομηχανίας των 5νθήμερων εκδρομών. Οι επόμενοι συνοδοί συνάδελφοι, περισσότεροι νέοι και παρορμητικοί, γύρω στο Πάσχα θα δουν πόσο τα πράγματα είναι πιο «μπροστά» από τα δικά τους μαθητικά χρόνια.

Θα ήταν μια λύση η εκδρομή να γινόταν αποκλειστικά με τους απόφοιτους μετά το απολυτήριό τους σαν δώρο αποφοίτησης και ανάμνηση της σχολικής τους παρέας. Άλλη λύση, να αποφάσιζε ο σύλλογος καθηγητών μαζί με γονείς και μαθητές χρόνο, προορισμό και περιεχόμενο, αποφεύγοντας την εγκληματική ομαδική συνάθροιση, επιδίωξη των τουριστικών συμφερόντων.

Όμως η ενταγμένη στην εκπαιδευτική διαδικασία 5ήμερη από χαρά έχει γίνει εδώ και χρόνια εφιάλτης για όσους (εκπαιδευτικούς) καταλαβαίνουν τι τους γίνεται, ενώ πιστεύω η πλειοψηφία των καθηγητών απλά ξεφορτώνεται την πίεση αναθέτοντάς την σε αυτούς που δεν?ξέρουν.

(Και το ΥΠΕΠΘ νίβει τας χείρας του, ποιώντας την νήσσα, μέχρι ο διάλογος για την παιδεία να αποδώσει.)