κουτσοφλέβαρος

Ευτυχώς τελειώνει...

Δυο μέρες λιγότερες πληρωνόμαστε νωρίτερα, δυο μέρες  απεργία πληρωνόμαστε λιγότερο.

Όσους βρίσκω (έξω από την ΑΔΕΔΥ)  θεωρούν ότι αν πεθαίναμε όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, την επόμενη μέρα  η χώρα θα γνώριζε την οικονομική της ανάσταση.

Δήλωσα στο εγγόνι μου , στα παιδιά και στα βαφτιστήρια ότι τα Χριστούγεννα δεν έχει δώρο  , και το Πάσχα που έρχεται, το δώρο που θα έπαιρναν τους το πήρε ο κακός ο Λύκος Αλμούνια από την τσέπη μου.

Σταμάτησα να κινώ το αυτοκίνητο, καλημερίζω πια τους ταβερνιάρηδες έξω από το μαγαζί τους  και η σχέση μου με τον μπακάλη είναι στο χαρτί υγείας γιατί δεν έβγαλε ακόμα φύλλα η Μουριά.

Εφημερίδα διαβάζω στο ίντερνετ,  περιμένω να αποκλεισθεί ο Ολυμπιακός να κόψω το Νόβα, μετράω τα ψιλά στο τασάκι γιατί εδώ και καιρό τόχω κόψει το άτιμο, το έξοδο πολυτελείας.

Στις αϋπνίες μου νοιώθω ένοχος που έκανα τόσα χρόνια μάθημα σε σχολείο και πληρωνόμουνα, για να κάνω ένα λαό ολόκληρο σήμερα να στενάζει.

Πιθανά, νεώτερος σαν τραβεστί, μετά σαν τοκογλύφος και σήμερα σαν χρηματιστής, να ήμουν πιο αξιομνημόνευτο και λιγότερο ανώφελο μέλος αυτής της κοινωνίας.

Το επόμενο βήμα μου είναι να προτείνω να κλείσουμε πια τα σχολεία γιατί είναι άχρηστα.Δεν κάνει κανείς καθηγητής χρήσιμη δουλειά, κανείς μαθητής δεν θέλει να πάει σχολείο, κανείς γονιός δεν πιστεύει ότι κάτι γίνεται εκεί στους τέσσερις τοίχους.Επί πλέον πετρέλαια, φώτα, τηλέφωνα , καθαρίστριες, φωτοτυπίες.Αν κοπούν όλα αυτά, τότε θα μας δώσουν και τα 262.234.276,22 ευρώ δάνειο να ορθοποδήσουν  οι τράπεζες και να μη τις υποβαθμίζει η Σακς σε βββ-. Τόσα χρόνια οι κακομοίρες, που πληρώνουν τόκο στο μισθό μου 0,1 % και μου χρεώνουν την κάρτα με 15%  δεν μπόρεσα να τις βοηθήσω.Ας τα κρατήσουν όλα λοιπόν και δεν ξαναπάω στο ΑΤΜ-τι θα μείνει εξάλλου εκεί μέσα;

Στους φίλους δεν δηλώνω πια Δημόσιος υπάλληλος γιατί ντρέπομαι. Διαδίδω (την αυριανή πραγματικότητα) ότι ζω με τη σύνταξη των 500 ευρώ της μάνας μου και τσιμπάω και κάτι από τη σύνταξη της πεθεράς.Και οι δυό χήρες, από μη δημόσιους υπάλληλους, χωρίς εφάπαξ.

Μόλις κλείσουν τα σχολεία, θα κάψουμε τις εφορίες, τα κέντρα υγείας, τα υπουργεία, τα τελωνεία και τα διόδια.

Μετά, τους επιζώντες ΔΥ, θα τους πάμε στο Λαύριο γιατί οι λαθρομετανάστες ελπίζω να "σωθούν" πρώτοι, λόγω πείνας.

Κατόπι, παρακαλώ όλους αυτούς τους εμπόρους, τραπεζίτες , επαγγελματίες, εργολάβους, αεριτζήδες, που τόσα χρόνια στήριζαν την εθνική οικονομία που κατέστρεφα εγώ , να μου φέρνουν την ελεημοσύνη τους.

Θα είμαι εκεί , ελπίζω μαζί με το πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ και άλλων τηλεαστέρων για να με αναγνωρίσουν.(Προτιμώ τσίπουρο με γλυκάνισο.)

Κουτσοφλέβαρος υπάρχει. Κουτσοχρονιά πότε θα γίνει; (δηλαδή χωρίς 12ο , 11ο , 10ο μισθό και βγάλε....)

Η ιστορία και ο παραλογισμός του φροντιστηρίου

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ*

Ως κοινωνικό φαινόμενο στον ελλαδικό χώρο το φροντιστήριο εμφανίζεται ουσιαστικά το 1922 μετά την ψήφιση του Ν. 2905 (περί οργανισμού του Αθήνησιν Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου) με τον οποίο θεσπίζονται εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι αθηναϊκές εφημερίδες κατακλύζονται από καταχωρήσεις φροντιστηρίων που διαλαλούν τις επιτυχίες τους.

Το 1933, η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, αδυνατώντας να ικανοποιήσει τα μισθολογικά τους αιτήματα, επιτρέπει στους «καθηγητές της μέσης» να διδάσκουν ιδιαίτερα μέχρι και τρεις ώρες τη βδομάδα για να συμπληρώσουν το μισθό τους. Όσο διογκώνεται το φροντιστήριο, εκπληρώνει τριπλή λειτουργία: απασχόλησης πτυχιούχων «καθηγητικών» σχολών, ενίσχυσης των εισοδημάτων των διορισμένων εκπαιδευτικών και δραστικό μέσο μη ενασχόλησης με τα «κοινά». Γιατί να διεκδικήσει κάποιος συλλογικά μία αβέβαιη και γλίσχρη μισθολογική αύξηση, όταν μπορεί να βγάλει, γρήγορα και «μαύρα», τα πολλαπλάσια;

Η ακατανόητη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων μεταπολεμικά, μέχρι το 1981, να μην υιοθετήσουν τη διεθνή τάση μαζικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε μια συγκυρία οικονομικής ανάπτυξης, τροφοδότησε τόσο τη λεγομένη φοιτητική μετανάστευση στο εξωτερικό όσο και την αστυφυλία, καθώς πολυάριθμοι κάτοικοι μετακινήθηκαν από την επαρχία στην Αθήνα, για να δώσουν στα παιδιά τους περισσότερες ευκαιρίες για σπουδές.

Ο συγκριτικά μικρός αριθμός των εισακτέων (4.000 κοντά στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και 15.000 στα τέλη του 1970), σε μία περίοδο έντονης οικονομικής ανάπτυξης και διόγκωσης των κρατικών υπηρεσιών, εξέθρεψε την αναπαράσταση για το πτυχίο ως το κατεξοχήν κριτήριο αποτίμησης της προσωπικής διαδρομής. Ενισχυμένη από την απουσία οριζόντιας κινητικότητας στο σχολείο και συμπληρωματικών μορφών πρόσβασης στα ΑΕΙ, η εν λόγω αναπαράσταση ξαναζωντάνεψε δοξασίες του 19ου αιώνα, που ήθελαν τον Έλληνα ζηλωτή του σχολείου και των γραμμάτων, πρόθυμο για κάθε θυσία, προσωπική και οικογενειακή, για να προκόψει.

Παραδόξως, η «εξύμνηση» του σχολείου οδήγησε στην απονέκρωσή του. Η άνιση ανάπτυξη των κρατικών υπηρεσιών στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 δεν οδήγησε στη θεμελίωση ενός «κράτους-πρόνοιας», αλλά κατέστησε δυνατή τη γρήγορη απορρόφηση της πλειονότητας των αποφοίτων ΑΕΙ, κατά πρώτο λόγο των «ημετέρων». Έτσι, ενισχύθηκε κι άλλο η εικόνα του πτυχίου-διαβατηρίου για την ανοδική κοινωνική κινητικότητα, η οποία, με τη σειρά της, ανατροφοδότησε τη ζήτησή του. Συνέπεια; Ισχνή συμβολή της εκπαίδευσης στην ανάπτυξη της χώρας, προσκόλληση στο παρελθόν, διαιώνιση των απαρχαιωμένων σχολικών δομών.

Όλα αυτά εξέθρεψαν το «αναγκαίο κακό», τα φροντιστήρια τα οποία επέτειναν τη διάλυση του δημόσιου σχολείου και δημιούργησαν σειρά από φαινομενικά παράδοξες καταστάσεις, που δεν μπορούν να ερμηνευτούν με όρους αγοράς, κόστους/οφέλους ή προσφοράς/ζήτησης. Θα περίμενε κανείς ότι ο τετραπλασιασμός των εισακτέων τα τελευταία 30 χρόνια, σε συνδυασμό με τη μείωση του αριθμού των μαθητών, θα οδηγούσε στην αποδυνάμωσή τους. Κάθε άλλο.

Με το χρόνο ο αριθμός των μαθητών στα φροντιστήρια αυξάνει. Μπορεί κάποιες κυβερνητικές πολιτικές, όπως η «μεταρρύθμιση Αρσένη», να συνέτειναν σ' αυτό, δεν εξηγούν, όμως, το φαινόμενο. Πώς γίνεται να κάνουν φροντιστήριο, και μάλιστα περισσότερο από τους άλλους, οι μαθητές των «καλύτερων» και «ακριβότερων» γυμνασίων και λυκείων της χώρας; Πώς γίνεται να κάνουν τα παιδιά φροντιστήρια, ακόμη κι από το νηπιαγωγείο, το οποίο με τη σειρά του σχολειοποιείται;

Είναι προφανές ότι ο κόσμος του φροντιστηρίου συνιστά ένα σύμπαν με δικούς του κανόνες και κώδικες αμοιβαίας αλληλο-αναγνώρισης (η υψηλή τιμή μαρτυρά τον καλό φροντιστή και συνάμα την ευμάρεια της οικογένειας), από το οποίο σύμπαν ζουν χιλιάδες άνθρωποι. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί εύκολα να το διαλύσει, και ενδεχόμενα δεν θα είχε λόγο να το αγγίξει, αν δεν υπομόνευε το δημόσιο σχολείο, τις αρχές και τους ρυθμούς του. Ενδεικτικά, το φροντιστήριο φαντάζει ως θεσμός πιο φιλελεύθερος, λιγότερο καταθλιπτικός και λιγότερο αυστηρός.

Τα προαναφερθέντα δεν είναι από μόνα τους κακά, εφόσον κάποια θα μπορούσε να τα κάνει κτήμα του και το δημόσιο σχολείο, για να καταπολεμήσει την πλήξη και την απώθηση που αισθάνονται πολλά παιδιά γι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι, καθώς τα όρια ανάμεσα στους δύο θεσμούς είναι διαπερατά, λόγω κυρίως της εμπλοκής των εκπαιδευτικών και στους δύο, το σχολείο παραχωρεί όλο και περισσότερο αρμοδιότητές του υπέρ του φροντιστηρίου (όπως ο επαγγελματικός προσανατολισμός), ουσιαστικά δηλαδή αυτό-ακυρώνεται. Έτσι, απονευρώνονται και απο-νομιμοποιούνται μέτρα ορθά, όπως η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη και το Ολοήμερο.

Γιατί δεν αντιδρούν εντονότερα οι γονείς που πληρώνουν ένα τεράστιο τίμημα; Οι λόγοι είναι πολλοί, αρχής γενομένης από την προαναφερθείσα αναπαράσταση του πτυχίου. Ως σημαντικότερο θεωρώ την κοινωνική πίεση, που οδηγεί τους γονείς, ακόμη και τους πιο άπορους, να ταυτίσουν το φροντιστήριο με την τύχη των παιδιών τους και να πιστεύουν ότι αν δεν τα στείλουν τα αφήνουν στη μοίρα τους και τα καταδικάζουν στην αποτυχία. Εδώ ακριβώς έγκειται ο παραλογισμός του φροντιστηρίου.

Ξέρουμε ότι το σχολείο αναπαράγει σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές και πολιτισμικές ανισότητες. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για το φροντιστήριο, το οποίο λειτουργεί με βασικό γνώμονα το κέρδος: οι εύποροι, οικονομικά και γνωστικά, μαθητές, ιδιαίτερα των αστικών κέντρων, μαθητεύουν στα καλά φροντιστήρια και τους ακριβούς φροντιστές, οι λιγότερο εύποροι στα ανάλογα. Με τον τρόπο αυτό αναδιπλασιάζονται οι αρχικές ανισότητες. Το φροντιστήριο, με άλλα λόγια, δεν βοηθά όλους τους υποψήφιους να μπούνε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αντίθετα, διευρύνει τις πιθανότητες αυτών που έχουν ήδη τις περισσότερες πιθανότητες να περάσουν. Έτσι, νομίζω ότι μπορούμε να κατανοήσουμε και τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων τα τελευταία χρόνια, παρά την αύξηση του αριθμού των εισακτέων.

Κανένα σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν θα περιορίσει από μόνη του δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες και δεν θα καταλύσει τα φροντιστήρια. Μπορεί, όμως, να κάνει δύο πράγματα: να συμβάλλει ώστε να βγουν οι γονείς από το δίλημμα «μη φροντιστήριο = εγκατάλειψη των παιδιών»∙ και να μην ιεραρχεί θεσμούς και επαγγέλματα, όπως ακριβώς κάνει το ισχύον σύστημα εισαγωγικών με την επικουρία των φροντιστηρίων, οδηγώντας έτσι τους νέους και τις νέες σε επιλογές ασύμβατες με τις δεξιότητες και τις προτιμήσεις τους.

*Ο Παντελής Κυπριανός διδάσκει ιστορία της εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Πατρών

ΑΥΓΗ 14-2-2010

κακή βαθμολογία; φταίνε κι αυτά!

Επειδή οι μέρες είναι δύσκολες μετά από τους ελέγχους προόδου.

Επειδή οι δικαιολογίες από όλες τις μεριές δεν λείπουν.

Υπάρχει λοιπόν μια έρευνα από το Αμερικάνικο ίδρυμα Κάιζερ, η οποία δείχνει για τα "Αμερικανάκια" ότι καθημερινά ξοδεύουν :

270 λεπτά -4,5 ώρες δηλαδή για τηλεόραση.

151 λεπτά -2,5 ώρες για να ακούν μουσική

33 λεπτά-μισή ώρα στο κινητό

73 λεπτά -μια ώρα και, στα βίντεοπαιχνίδια

90 λεπτά-1,5 ώρα στα μηνύματα-φέισμπουκ  κλπ

89 λεπτά-άλλη 1,5 ώρα σε εξωσχολική χρήση υπολογιστή

δηλαδή 11,5 ώρες τη μέρα εκτός από σχολείο , ύπνο , φαί, μετακινήσεις κλπ. Επειδή όμως τα παιδιά είναι έξυπνα και θέλουν να τα προφταίνουν όλα,κάνουν παράλληλα 2 ή περισσότερες δραστηριότητες από αυτές, ξοδεύοντας συνολικά 7,5 μόνο ώρες την ημέρα

Αν μικροί, μεγάλοι,ειδήμονες λοιπόν νομίζουν ότι μετά από αυτό μένει κουράγιο και για διάβασμα τότε έχουμε να κάνουμε με σούπερκιντς.

Φυσικά αυτό ισχύει για ...Αμερικανάκια.Τα δικά μας κάνουν τα κινεζάκια μπρος σε αυτές τις παρατηρήσεις, οι γονείς τροφοδοτούν με πληρωμένη επικοινωνία τα χρυσούλια τους, οι μελέτες του ΥΠΔΒΜΚΘ προχωράνε και όλα πάνε αργά, σταθερά και ελληνικά...

(τα στοιχεία από τελευταίο ΤΙΜΕ )

Ορισμοί των όρων couch potato :

• an idler who spends much time on a couch (usually watching television)

• wordnetweb.princeton.edu/perl/webwn

 τσιπσοκανεπεδαρχες;

Σκέψεις για "Μετά την απεργία"

Ευτυχώς που μας κόψατε τα επιδόματα, μας παγώσατε τους μισθούς και μας "βελτιώσατε" φορολογικά.

Το αποτέλεσμα φάνηκε αμέσως:

Το Χρηματιστήριο ανέβηκε με οδηγό τις Τράπεζες (Ναι!!!   τις έσωσα κι εγώ!)

Οι Γερμανογάλλοι μας στηρίζουν  οικονομικά (όλους εκτός από το μισθό μου)

Μήπως, λέω μήπως, αν σταματάγατε να πληρώνετε τελείως τους Δ.Υ. , το σπρεντ έπεφτε κάτω από τις 150 μονάδες βάσης και το χρηματιστήριο σκαρφάλωνε στις 9000 μονάδες;

(Αλλά τότε πως θα έκοβα 6000 ευρώ αποδείξεις που χρειάζομαι για να μη πληρώσω φόρο;)

( οι κρατήσεις για την εφορία είναι φορολογητέο εισόδημα;)

(η απόδειξη ψυχιατρικής παρακολούθησης  εκπίπτει μαζί με τα μπακάλικα ή με τα ιατρικά; Αφού εσείς μας τρελάνατε γιατί δεν μας δίνεται επίδομα ψυχολογικής κατάπτωσης;)

Αφού η πλειοψηφία των υπαλλήλων  πήγε χτες στη δουλειά γιατί δεν κόβετε λίγο ακόμα .Άντε από το 60% να πέσει στο 50.1% η στήριξη στα μέτρα.

Η ΟΛΜΕ στηρίζετε σε δημοκρατικές πλειοψηφίες όταν ηγείται της πλειοψηφίας των απεργοσπαστών ;

Απεργία στις 10 Φλεβάρη

Δηλαδή:

Τι πρέπει να μας κάνουν  για να συμμετάσχουμε, επιτέλους όλοι μαζί, σε μια απεργία;

Και τι  έχουν να μας κάνουν ακόμα, αν ΔΕΝ συμμετέχουμε όλοι μαζί, σε αυτή την απεργία;

ο Φασισμός στα σχολεία.

Μπορεί να μας απασχολεί το θέμα του καπνίσματος ή της χρήσης των κινητών.

Μπορεί και το θέμα των σχολικών επιδόσεων να μας ενεργοποιεί καμιά φορά στις παιδαγωγικές συνεδριάσεις.

Μπορεί με το ζόρι να τα βάζουμε να σταυροκοπιούνται κάθε πρωί , επειδή ακόμα δεν μπορούν να αντιδράσουν.

Όμως με το αυγό του φιδιού , που έδειξε το πρόσωπό του στις πρόσφατες  αντιρατσιστικές διαδηλώσεις της Αθήνας, η εικόνα είναι του ποιός θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Μαθητές φασίστες;

Σώπα καλέ! Παιδιά είναι που δεν καταλαβαίνουν, αλλά τα συνεπαίρνει ο Καρατζαφέρης.

Το απολίτικο σχολείο, της παντελούς έλλειψης κουλτούρας και του αγώνα υπέρ πανελλήνιων εξετάσεων , γεννά στους κόλπους του , στη σχολική αίθουσα  , παιδιά Ελληνάρες που δέρνουν, με προοπτική φόνου, άλλα παιδιά.

Αθώα οι χουλιγκάνοι βρίσκουν τάχα πολιτική διέξοδο στο να δέρνουν ανήμπορους μετανάστες, διδαγμένοι από τους Ναζιστές του 1940, την εθνολογική τους καθαρότητα.

Αυτά διδάσκουμε; Ασφαλώς όχι .Αυτά όμως ΔΕΝ αντιμετωπίζει το σημερινό σχολείο, γιατί η επιβολή της παιδείας γίνεται με ανάλογο "φασιστικό" τρόπο.

Ξέρεις Χημεία, Μαθηματικά ; :είσαι κάποιος!Δεν ξέρεις Αρχαία, Φυσική ;:είσαι ένα τίποτα.

Σε ποιό μάθημα διδάσκεται όμως η ανθρώπινη συμπεριφορά σύμφωνα με την παγκόσμια εμπειρία του πολιτισμού;

Κακοί Τούρκοι, κακοί Αλβανοί,  καλοί Χριστιανοί, καλοί Ευρωπαίοι, καλοί Ολυμπιακοί ,κακοί Παναθηναϊκοί.

Ο κόσμος με την ετικέτα της αυθαιρεσίας των πολιτικών καθοδηγητών , στα μάτια των 16ρηδων , ομαδοποιείται και στοιχειώνει σαν εχθρός.

Τυφλώνει το ρατσιστικό μίσος για να καλύψει την εκμετάλλευση από Λευκούς, Έλληνες, Χριστιανούς που συγχωρούνται σαν Χρηματιστές, Τραπεζίτες, Παπάδες , Πολιτικοί , Βιομήχανοι, Εκμεταλλευτές .

Η Λευκή Κορδέλα* που προσφέρει το Ελληνικό σχολείο στα παιδιά του, που κάθονται ήσυχα, είναι πλέον ανεπαρκής.

Δεν είναι μεμονωμένο γεγονός τα γεγονότα της Αθήνας.

Η σχολική κοινότητα πρέπει  να ξυπνήσει, από τον βαθύ της λήθαργο.Υπάρχουν πολύ σημαντικότερα ζητήματα από την μισθοδοσία, τα ιδιαίτερα και το τριώνυμο.

 * νομίζω ότι με το Ζόρι πρέπει τα σχολεία να την δουν, και να γράψουν εξετάσεις για την συγκεκριμένη ταινία.

Καθηγητές και μαθητές μαζί.