Θυμάμαι μέχρι το '73 στις σχολικές γιορτές της 28ης Οχτώβρη εμάς να γελάμε και να απορούμε βλέποντας κάποιους μεσήλικες καθηγητές μας δακρυσμένους, τριάντα χρόνια μετά την Κατοχή.
Μετά πήγα στο Πολυτεχνείο κι άρχισα κάθε χρόνο να το γιορτάζω.
Τώρα, 34 χρόνια μετά, παρακολουθώ δακρυσμένος κάθε χρονιά τις γιορτές για το Πολυτεχνείο, ενώ οι μαθητές μου γελάνε κι απορούν.
Ο χρόνος παχαίνει τους ανθρώπους, αδυνατίζει τις μνήμες και στοιχειώνει την ιστορία.
Του χρόνου την γιορτή πρέπει να αφήσουμε να τη φτιάξουν τα παιδιά.
Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007
Κυριακή 8 Ιουλίου 2007
next summer
μπορεί να έχω περισσότερο κέφι ή να έχω μείνει με καθόλου.
Ακόμα και η φωτογραφία δεν λέι τίποτα καινούργιο αλλά τι να κάνω για να δείξω ότι υπάρχω ακόμα;
Σάββατο 2 Ιουνίου 2007
Για την Αμαλία
1 Ιουν 2007
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
- ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
- ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
- ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
- ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
- ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
- ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
- ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
- ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
Παρασκευή 27 Απριλίου 2007
τι είναι αυτό;
μικρά μόρια Η2Ο με ΝαCl και άλλα στοιχεία πλαισιώνουν την οργανική ύλη που βλέπεις ή δεν βλέπεις.
Είναι ανάγκη να τα ξέρεις αυτά για να νοιώθεις όμορφα;
μετά από τόσες μέρες αποχής...
...πεθύμησα να δω τι είχα κάνει.
Να αρχίσω ξανά ή να συνεχίσω είναι το πρώτο θέμα και το δεύτερο για πιο λόγο γίνονται όλα αυτά.
Έτσι λοιπόν επειδή δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος που συμβαίνουν τα πράγματα,Παρασκευή μεσημέρι , συνεχίζω.
Αμέτρητα σήματα 0 ή 1 μεταφράζονται σε λέξεις, αριθμούς, εικόνες και ανάμεσά τους και τα δικά μου.
Αποχαύνωση, αυταρέσκεια, ματαιοδοξία, περιέργεια, τι άλλο;
Το παράδειγμα για την τυχαιότητα της ζωής δηλαδή, αν ανακατέψεις δυο τσουβάλια γράμματα , τα ρίξεις κάτω και γραφτεί η Ιλιάδα είναι το ίδιο πιθανό με το ότι τα χημικά μόρια συνθέτουν τυχαία τη ζωή σε πείσμα των θεοσεβουμένων, ξαναβρίσκει μέσα μου απάντηση.
Τόσα κλικ κλικ από μηχανές, ανθρώπους ,φλυτζάνια που πέσαν τυχαία στο πληκτρολόγιο ή σκόνες που κατακάθισαν στο σκάνερ σκπορπούν τα δικά τους δεδομένα στο καινούργιο αυτό σύμπαν.
Όλα έχουν την θέση τους είτε το θέλω είτε όχι , ανάμεσα στα επίτηδες πράγματα, την ίδια σημασία έχουν και τα τυχαία.
Χαίρομαι που το ζω και το γνωρίζω αλλά αναρωτιέμαι μηπως ο ανθρωπάκος που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα στη ζούγκλα του Αμαζονίου ή στο ερημονήσι του Ειρηνικού χαμογελάει πιο έντονα ζώντας με τους ήχους και τα ένστικτά του.Με τον πόθο να ανακαλύψει και να υποτάξει την φωτιά σίγουρα θα προσφέρει κάτι πιο σημαντικό από τα κλικ κλικ κλικ κλικ...
ακόμα κι αν είναι πολυδισεκκατομυριοστός στη σειρά χωρίς να το ξέρει.
Μου αρκεί που τον φαντάζομαι και με κάνει χαρούμενο.
Να αρχίσω ξανά ή να συνεχίσω είναι το πρώτο θέμα και το δεύτερο για πιο λόγο γίνονται όλα αυτά.
Έτσι λοιπόν επειδή δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος που συμβαίνουν τα πράγματα,Παρασκευή μεσημέρι , συνεχίζω.
Αμέτρητα σήματα 0 ή 1 μεταφράζονται σε λέξεις, αριθμούς, εικόνες και ανάμεσά τους και τα δικά μου.
Αποχαύνωση, αυταρέσκεια, ματαιοδοξία, περιέργεια, τι άλλο;
Το παράδειγμα για την τυχαιότητα της ζωής δηλαδή, αν ανακατέψεις δυο τσουβάλια γράμματα , τα ρίξεις κάτω και γραφτεί η Ιλιάδα είναι το ίδιο πιθανό με το ότι τα χημικά μόρια συνθέτουν τυχαία τη ζωή σε πείσμα των θεοσεβουμένων, ξαναβρίσκει μέσα μου απάντηση.
Τόσα κλικ κλικ από μηχανές, ανθρώπους ,φλυτζάνια που πέσαν τυχαία στο πληκτρολόγιο ή σκόνες που κατακάθισαν στο σκάνερ σκπορπούν τα δικά τους δεδομένα στο καινούργιο αυτό σύμπαν.
Όλα έχουν την θέση τους είτε το θέλω είτε όχι , ανάμεσα στα επίτηδες πράγματα, την ίδια σημασία έχουν και τα τυχαία.
Χαίρομαι που το ζω και το γνωρίζω αλλά αναρωτιέμαι μηπως ο ανθρωπάκος που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα στη ζούγκλα του Αμαζονίου ή στο ερημονήσι του Ειρηνικού χαμογελάει πιο έντονα ζώντας με τους ήχους και τα ένστικτά του.Με τον πόθο να ανακαλύψει και να υποτάξει την φωτιά σίγουρα θα προσφέρει κάτι πιο σημαντικό από τα κλικ κλικ κλικ κλικ...
ακόμα κι αν είναι πολυδισεκκατομυριοστός στη σειρά χωρίς να το ξέρει.
Μου αρκεί που τον φαντάζομαι και με κάνει χαρούμενο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)