Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

17 35 2008 1973

νούμερα

17 ο μήνας , 35 χρόνια πέρασαν, αρχίζω να μπλέκω και τα χρόνια.

το πρωί η γιορτή με το χρονικό, τα ποιήματα, τις φωτογραφίες κατάφερε να με ξαναβουρκώσει αν και δεν ήθελα.

Όχι από συγκίνηση για τους ήρωες αλλά από τις μνήμες.Ο Καφές  έτρεχε πλάι μου, ο Γκιζάρης λίγο πιό μπροστά, στις πλάτες ο Παπαδόπουλος μπροστά μου να φωνάζει "κάτω ο Παπαδόπουλος".Συμμαθητές που 35 χρόνια μετά τους έχασα μέσα στα χρόνια.

Το πρωί μας ένοιαζε Παναθηναϊκός Ολυμπιακός , το βράδυ όμως μια αόρατη  δύναμη μας έφερε εκεί.Μπροστά στη πόρτα του Πολυτεχνείου , μαζί με χιλιάδες άγνωστους διπλανούς.Μετά άλλαξαν όλα.Όλα για πάντα.

Δακρυγόνα, αστυνόμοι, βαζελίνη στα μάτια, τανκς, ποδαρόδρομος και στο τέλος φόβος.

Την άλλη μέρα στο εξαήμερο σχολείο όλοι καθισμένοι στο προαύλιο και η διευθύντρια, Λύκαινα μέχρι τότε και μετά κυρία Τσαγκαράκη αρνήθηκε να δώσει τα απουσιολόγια στους μπάτσους.Ο μαθηματικός ο Χριστόπουλος που τον είχα για χουντικό έκλαιγε μαζί μας και κατάλαβα ότι τον αδικούσα.

Μετά σε κάθε επέτειο  κάτι καιγόταν και χαιρόμουν.Δεν χόρτασα ποτέ εκδίκηση, δεν προσπάθησα όμως και να πάρω.Αριστερά κινητοποιήσεις απεργίες τρέξιμο διώξεις, 35 χρόνια χωλαίνοντας.

Σήμερα απορούσα γιατί κάθονται τα παιδιά και μας ακούνε. Γιατί δεν κάνουν κάτι ποιό σημαντικό, να βγουν στους δρόμους να βρουν εχθρό για να παλέψουν.

Γιατί κάθονται τόσο ήσυχα, ανέμελα, γιατί αντί για την πορεία στρίψανε μερικά στην καφετέρια.Κουβεντιάζαν πάλι για Παναθηναϊκό Ολυμπιακό.Όμως δεν υπήρχε ράδιο Πολυτεχνείο να τα καλέσει να πάνε κάπου.

Σήμερα κατάλαβα ότι ο φόβος για αυτά είμαι εγώ, μαζί με την ιστορία που κουβαλάω μέσα μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: