ή πιο πιασάρικα:
Από το Για την Ελλάδα ρε Γαμώτο στο Αισθάνομαι ότι με πηδήξανε!
Εσύ νομίζεις τώρα ότι με όλα αυτά θα ασχοληθώ με τον Ελληνικό Αθλητισμό;
Γελάστηκες!
Η εξέλιξη της Ελληνικής Ιστορίας (όσο ελληνική είναι πια και αυτή) σημαδεύεται από τα δυο αυτά συνθήματα.Πιθανόν και λίγο πριν από αυτά, πιθανόν και αρκετά μετά.
Η Αρετή των Ελλήνων από το 21 , στο ΟΧΙ , μετά στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το Πολυτεχνείο είχε κάτι από το θρόϊσμα της Πατουλίδου καθώς έκοβε το νήμα στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης.(αν πήρε, τι πήρε , τι έγινε, τότε δεν ενδιέφερε κανέναν).
Τα χρόνια πέρασαν , οι πορείες αραίωσαν , το σπίτι γέμισε τιβι, με τα μοντέλα να βελτιώνονται για να δείχνουν τα απόκρυφα του μπουρδέλου, σε πρωινομεσημεριανοβραδυνές ζώνες υψηλής τηλεθέασης.
Ο κόσμος γύρω μας άρχισε να μαυρίζει τόσο από διάθεση, όσο και από την μίξη με τις φυλές του κόσμου, οι αγαπημένοι μετανάστες σαν πατεράδες μας, έγιναν μισητοί λαθρομετανάστες αφροαμερικάνοι, ρωσοπόντιοι, αλβανοί, πακιστανοί με μικρό αρχικό, μικρό μεροκάματο , μεγάλη εκμετάλλευση και σπάνιες εξαιρέσεις.
Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για τους μαύρους της Τζούλιας, για τον Σχορτσανίτη,για τον Θωμά Μαύρο.Μας παραξένεψε λίγο ο Ομπάμα, αλλά το ξεπεράσαμε γιατί ήταν γνήσιο τέκνο της Αμερικάνικης οικονομικής κρίσης.
Σήμερα έχουμε ήδη και μεις ένα πρώην μετανάστη για πρωθυπουργό και ένα πολύχρωμο μετανάστη ποδοσφαιριστή που καθορίζει ολιγόλογα, το κοινό αίσθημα, καλύτερα από τους πολιτικούς.
Η μισθοδοσία μας, η αντίληψη περί δικαίου, η ιατρική μας φροντίδα,το μέλλον της σύνταξης, η ασφάλεια στη δουλειά μας,το μέλλον της χώρας, η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, οι ειδήσεις της τηλεόρασης, το επίπεδο του ποδοσφαίρου, η δίκη του Κεντέρη, η Τρόικα εν ελλάδι, ο Άνθιμος και όχι κι άλλα πολλά, αλλά ΟΛΑ, μου δημιουργούν την ίδια αίσθηση.
Τώρα επειδή η γνώση της αίσθησης, σημαίνει και προηγούμενη εμπειρία, που όλοι σαν ορθόδοξοι σεξιστές θα αρνηθούμε , αλλά πιστεύω ότι αν πούμε 'Σχήμα Λόγου" θα ξεπεράσουμε κι αυτόν τον ρητορικό σκόπελο.
Καταλήγω λοιπόν στο ότι μια Ελληνίδα αθλήτρια στο εξωτερικό μετά από σκληρό αγώνα εξελίξεων, παραδίδει την σκυτάλη των εθνικών ρύσεων, σε ένα έγχρωμο ποδοσφαιρικό μετανάστη, που εκφράζει το πανεθνικό αίσθημα.
Αισθάνομαι ότι με πηδήξανε όπως ο Τζιμπρίλ, πιθανά για άλλο λόγο και νομίζω ότι αυτό
ΔΕΝ θα έχει τελειωμό
(το τελευταίο φιλοδοξώ να μη γίνει εθνικό σύνθημα, γιατί ευτυχώς δεν έχω σχέση με αθλητισμό κανενός είδους)με αγάπη για όλους
(πρέπει να το απολαύσω το κείμενο, αφού δεν το αποφεύγω δηλαδή)
Πάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου