Αυτή τη φορά είπα να μη ξαναγράψω νευριασμένος πριν, να γράψω μετά.
Είπα να απεργήσω, γιατί το να κάψω τράπεζα δεν με παίρνει.
Είπα να απεργήσω για να έχω ικανοποιήσει το κυκλοθυμικό μου ταπεραμέντο,την ανάγκη να διαμαρτυρηθώ όπως έσβησα προχτές τα φώτα, να χάσω τώρα το επώδυνο 70άρι ..περίπου.
Μια απεργία ...αιμοδοσία στην ελληνική οικονομία , που όπως και οι αιμοδότες είναι μειοψηφία , έτσι και οι απεργοί.
Επειδή όμως συνδικαλισμός σημαίνει εμμονή και επιμονή στην συσπείρωση της πλειοψηφίας των εργαζομένων τότε έχω ...συναισθηματικά προβλήματα.
Ζούμε την εποχή που οι αποφάσεις μπορούν να παρθούν παίρνοντας υπόψη και τη γνώμη των πολλών.Όλα τα σχολεία έχουν ίντερνετ.Τι λέτε ρε παιδιά να κάνουμε στις 2, Απεργία για αυτό και κείνο;Η απάντηση έρχεται με μιάς.
Η απόφαση για απεργία σταματάει να είναι υπόθεση των ξεκομένων ηγεσιών και γίνεται καθολικό δημοψήφισμα.
Η ατομική ευθύνη μεγαλώνει και η συσπείρωση γύρω από αποφάσεις που έχεις στοιχειωδώς συμμετάσχει, επίσης.
Η απαξίωση του απεργιακού δικαιώματος είναι πια γεγονός μέσα από τις συνεχείς αποτυχημένες αποφάσεις των ηγεσιών ΑΔΕΔΥ ΓΣΕΕ ΟΛΜΕ ΔΟΕ και πάει λέγοντας, που πιστεύω ότι ακούνε περισσότερο τους πάνω, παρά τους ..κάτω.Οι αποτυχημένες απεργίες είναι αποτέλεσμα επιλογών όχι των εργαζομένων αλλά των ηγεσιών τους (που εκλέγονται και αυτές απαξιωτικά κάποιες μέρες αργιών-διακοπών των υπηρεσιών)
Απεργία στον ιδιωτικό τομέα μοιάζει με ανέκδοτο απο τα παλιά, στον δημόσιο όποιοι κάνουν ακόμα την κάνουν επειδή τους έχει εξασφαλισθεί σε αυτούς η μονιμότητα και στο κράτος η απεργιακή επιχορήγηση από τους απεργούς.Σιγά το πρόβλημα που δημιουργώ στο σχολείο, που έτσι κι αλλιώς θα βγάλω την ύλη, έτσι κι αλλιώς τα παιδιά τρελαίνονται να χάνουν μάθημα,χάνονται δεκάδες ώρες και χωρίς απεργία και δεν νοιάζεται κανείς και ...λοιπά...
Η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με κελεύσματα ορθοδόξων ινστρουχτόρων και εικονομάχων οπορτουνιστών.Την κρίση πρέπει να την βιώσει κάποιος για να τον κινητοποιήσει.Η κυβέρνηση μετά τα τελευταία δείγματα των κινητοποιήσεών μας θα προχωρήσει άνετα στο κόψιμο μισθών, συντάξεων, εφάπαξ , γιατί βλέπει ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.Το χαλί είναι στρωμένο, από την αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος εδώ και χρόνια που έγινε είτε βλακωδώς είτε μεθοδευμένα και την άρνηση κάθε αντίστασης .
Σίγουρα η προοπτική να διεκδικούμε μια καλύτερη οικονομικά ζωή είναι ένας στόχος , όπως και το να διεκδικούν οι πεινασμένοι το φαί των χορτάτων, χωρίς να έχουν κατ' ανάγκη πολιτική καθοδήγηση.Δεν περνάει κρίση ο καπιταλισμός, περνάμε και μεις μαζί του.Με όλες τις δομές που φτιάξαμε για να τον στηρίξουμε.
Και τώρα που και οι δομές καταρέουν η απλότητα των κινητοποιήσεων για μια άλλη ζωή , θα μας εκπλήξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου