φαντάσου λοιπόν αυτή την όψη και τον εαυτό σου σαν δυο παρατηρητές με δυο διαφορετικές πεποιθήσεις.
ο ένας εκτιμάει ότι βιαστικά μετράει τη γή , κάτι δηλαδή σαν κτηματομεσίτης που αγοράζει κοψοχρονιά από εξαθλιωμένο αγρότη.
ο άλλος εκτιμάει ότι καταμετράει όλες τις κατακτήσεις της με βιαιότητα, γιατί πουθενά οι εξουσιαστές δεν αρνήθηκαν την εξουσία τους τσάμπα και βερεσέ.
όλοι μαζί ανακαλύπτουμε την άγνοια στο πιο πολυτραγουδισμένο ποιήμα της ζωής μας.Με το ζόρι ή εθνοπατριωτικά.
Πολύ θάθελα να ρώταγα τον Σολωμό , όχι τι εννοεί αλλά τι αισθάνεται σαν ποιητής μπροστά σε ένα λαό που τραγουδάει τον εθνικό του ύμνο, λες και είναι κινέζικος.
Πάντως νοιώθω ότι θα μου συμπαρασταθεί, επειδή και γω τα ρωτάω τι είναι το διοξείδιο του άνθρακα και με κοιτάνε με απορία.
Και θα μου πει σίγουρα ότι όλα αυτά θα καλυτερέψουν με καλύτερα σχολεία και καλύτερους δασκάλους.
( αν εθνικός ύμνος ήτανε το εξίσου δοξασμένο "νάμπερ ουάν" θα υπήρχαν τόσες πολλές απορίες;)
(στη φωτογραφία από τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο, φαντάρος κουρασμένος έπεσε κατάμουτρα απο το βιαστικό μέτρημα της γης και δίπλα οι επιζήσαντες βάζουν πασαλάκια για να χωρίσουν τα οικόπεδα ...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου