Οι εξετάσεις μετά τις Πανελλαδικές εξετάσεις

 

Ο φτωχός συγγενής της παιδείας,το Λύκειο των ενδοσχολικών εξετάσεων ζει τις δόξες του.

Με συμπαραστάτες τους μαθητές της Α Λυκείου και τους παρατρεχάμενους καθηγητές των μη πανελλαδικά εξεταζόμενων σοβαρών μαθημάτων των κατευθύνσεων, οι εξετάσεις με θέματα,επιτηρητές,εξεταστές,βαθμολογητές χρησιμεύουν σαν προπονητήριο των θρυλικών 6 μαθημάτων του τέλους της Γ Λυκείου.

Μόνο που ο πρώτα ο ευέλικτος μαθητής έχει ανακαλύψει το στοιχειώδες:

Δεν χρειάζεται να τα διαβάζει όλα,δεν χρειάζεται να τα περνάει όλα,ας μείνει στο πρακτικά ελάχιστο της προσπάθειας στα ανούσια και να δώσει όλο το ενδιαφέρον του στα ουσιαστικά (τα 6 τελικά).

Η κατάσταση χρονιά με τη χρονιά επιδεινώνεται , η “ίωση” έχει περάσει και στη Β Λυκείου ,και η δυσαναλογία των επιδόσεων ανάμεσα στα μαθήματα κατεύθυνσης και στα "άλλα" είναι τεράστια , ιδιαίτερα στις γραπτές προαγωγικές εξετάσεις.

Το Λύκειο έχει χάσει ουσιαστικά το ρόλο του σαν πάροχος γενικών γνώσεων και τα δευτερεύοντα μαθήματα αυτοκαταργούνται, από την άποψη του ενδιαφέροντος.

Έτσι τα Μαθηματικά στη θεωρητική και η Γλώσσα στη τεχνολογική φαντάζουν παραστράτημα ενώ όλα τα υπόλοιπα μαθήματα εξελίσσονται σε συνοδευτικό ντιπ για να περνάει η ώρα.

Θα άξιζε οι μισθοφόροι σύμβουλοι του ΥΠΔΒΜΘ να πάρουν τα στατιστικά του ΝΕΣΤΟΡΑ και να συγκρίνουν τις βαθμολογικές επιδόσεις τετραμήνων-γραπτών,για του λόγου το αληθές.

Η λύση ,πέρα από τα δακρύβρεχτα σενάρια του ότι “οι φιλότιμοι καθηγητές θα δώσουν τη λύση”, βρίσκεται στην ουσιαστική αποδέσμευση του Λυκείου από την γάγγραινα των Πανελλαδικών εξετάσεων. Η παροχή γενικής, ευέλικτης γνώσης είναι η μοναδική εκπαιδευτική προοπτική για το μέλλον της κοινωνίας, ενώ οι εξειδικευμένες φροντιστηριακές προσπάθειες στο σημερινό Λύκειο εξυπηρετούν τη συλλογική κοινωνική αμάθεια.

Φανταστείτε απλά οι σύγχρονοι Έλληνες φοιτητές γνωρίζουν Λατινικά ή την συνεφαπτομένη, αλλά αγνοούν στοιχειώδεις γνώσεις υπολογιστών, γιατί το μάθημα στο Λύκειο είναι επιλογής, χωρίς καν να εξετάζεται ούτε σε ενδοσχολικές εξετάσεις (οι μαθητές το περνάνε ..δωρεάν!).

Ίσως όμως το μεγαλύτερο πλήγμα που προκύπτει για τη μάθηση, είναι τα στεγανά ανάμεσα στη θεωρητική και την τεχνολογική παιδεία, που αποκλείουν τους μαθητές που είναι καλοί και στα δύο και “υποσιτίζουν” πνευματικά τους μαθητές που είναι λιγότερο αδύνατοι στην κατεύθυνση που ακολουθούν.

Με αυτές λοιπόν τις καφενόβιες σκέψεις ,ενώ οι ηγεσίες των ΥΠΔΒΜΘ (και όπως στο μέλλον θα μετονομάζονται) θα ανατρέχουν σε διορισμένες επιτροπές αντί στην εμπειρία των άφραγκων εκπαιδευτικών τους,συμμετέχω στην εθνική συζήτηση “Η Παιδεία μετά το ΔΝΤ”.