Πηγαίνοντας σε μια άλλη χώρα συνήθως φέρνω μαζί μου εικόνες.Από το κάθε τι, σα γιαπωνέζος της γελοιογραφίας , με μια κάμερα στο χέρι προσπαθώ να κλείσω τον αληθινό κόσμο σε δισδιάστατη εκδοχή.Μετά και την αναλογική εποχή του φιλμ οι ψηφιακές δυνατότητες έκαναν τη φωτογραφία τόσο εύκολη που καλύτερα να φωτογραφίζεις, παρά να ..θυμάσαι!
Οι εντυπώσεις μου από το Βερολίνο πολλές, αλλά για την ποιοτική διαφορά συνοψίζονται στο εξής.
Είναι η πόλη που δίνει προτεραιότητα στο ποδήλατο, στις μανάδες με τα καροτσάκια και στους αναπήρους.
Στην αρχή νόμιζα ότι οι Βερολινέζοι είναι επιρρεπείς στα ατυχήματα και στην αναπηρία.Ποτέ δεν είχα ξαναδεί τόσους ανάπηρους στο δρόμο.Μετά κατάλαβα ότι εκεί απλά έχουν την δυνατότητα να κυκλοφορήσουν και οι ανάπηροι ανάμεσα στον κόσμο.Παντού, από τους καμπινέδες των μαγαζιών μέχρι το μετρό και τα λεωφορεία, ακόμα και στις απρόσιτες αίθουσες των μουσείων.
μαζί τους και οι γονείς με τα μωρά τους σε καροτσάκι, σε πιο μοντέρνα εκδοχή σέρνοντας το καροτσάκι με ποδήλατο τρέιλερ, ανάμεσα σε ένα ..εφιάλτη ποδηλατών στα πεζοδρόμια που είναι πιο επικίνδυνα και από το δρόμο για τροχαίο ατύχημα.
Μέχρι φυσικά οι τουρίστες να μάθουν, για την αποκλειστική κόκκινη διαδρομή των ποδηλάτων σε όλα τα πεζοδρόμια (πλάτους δρόμου το καθένα) με ειδικά φανάρια και διαβάσεις.
Μια πόλη διαλυμένη από τους πολέμους, από το διχασμό βρήκε σήμερα ένα δρόμο αξιοζήλευτο προς τις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, για όλους.
Σκέφτομαι τους δικούς μας ανήμπορους που βλέπουν τον κόσμο από το παράθυρο μέχρι να πεθάνουν, τις μανάδες που δεν μπορούν να βγάλουν βόλτα τα μωρά τους στα πεζοδρόμια-πάρκινγκ και στην απαγόρευση του ποδήλατου στους φονικούς μας δρόμους.
Σκέφτομαι τους γέρους γονείς μου στο τουριστικό χωριό μου να ψάχνουν όλη την παραλία να βρουν ένα μαγαζί με επίπεδη, προσβάσιμη τουαλέτα, το παιδί μου να ψάχνει τρόπο να περάσει το καροτσάκι με το μωρό της, ανάμεσα στα αυτοκίνητα.
Σκέφτομαι και την πρόσφατη καρικατούρα του Στυλιανίδη (νομίζω), μαζί με ένα ποδηλάτη να ποδηλατούν-ποζάρουν στην κάμερα, για τον "ποδηλατόδρομο" ,100-200 μέτρα στο Ψυχικό.
Από την άλλη δεν είμαστε επίπεδοι σαν το Βερολίνο, είμαστε όμως αρκετά ρηχοί, για να δούμε τους διπλανούς μας με ανθρωπιά και σεβασμό.
Για να μη πω για το πως σε ένα ελληνικό σχολείο, ένα παιδί μπορεί να σπουδάσει ή να δουλέψει καθηγητής, αν έχουν κάποιες ιδιαίτερες ανάγκες πρόσβασης.
Μάλλον η ιστορία μας, μας έχει διδάξει μόνο τον Καιάδα. Οί άλλοι λαοί την διαβάζουν ολόκληρη...
(ελπίζω αν το διαβάσετε, να θυμάστε να μη παρκάρετε στις διαβάσεις των αναπήρων.Μπορεί κάποιος να προσπαθήσει να περάσει)
(ελπίζω να θυμάστε τη γυναίκα που έχασε το παιδί της στη Λιοσίων επειδή κάποιος φονιάς, πάρκαρε στο πεζοδρόμιο και ανγκάστηκε να κατέβει στο δρόμο)
(ελπίζω κάποια μέρα οι άνθρωποι με τα καροτσάκια να μπορούν να βλέπουν μαζί μας το κόσμο, δίπλα μας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου