Τα εξιλαστήρια θύματα βρίσκονται πάντα εύκολα. Οι διαπλεκόμενοι της εξουσίας και κατέχοντες όχι.
07/03/2010 | 10:08
Καλούνται από τους πρώτους να πληρώσουν την νύφη ―συγγνώμη, την κρίση. Είναι εκείνοι που άμεσα χτυπήθηκαν από τα νέα μέτρα για τον 13ο και 14ο μισθό και τα επιδόματα. Δημόσιοι υπάλληλοι. Ο βολικός, εύκολος στόχος: «πάρα πολλοί» και «τεμπέληδες» και «όλες οι θέσεις του δημοσίου είναι περίπου αργομισθίες» και «κάθονται» και «απολαμβάνουν έξτρα παροχές».
Η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική, τολμώ να υποστηρίξω, με το δικαίωμα που μου δίνουν δύο γονείς δημόσιοι υπάλληλοι και 25 συναπτά εργάσιμα έτη στον ιδιωτικό τομέα.
Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ανήκουν στα «ρετιρέ» του Δημοσίου. Πληρώνονται έναν κανονικό μισθό ―συχνά μικρότερο από τους μισθούς ατόμων με τα ίδια προσόντα που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα (το επίδομα για το διδακτορικό ήταν 45 ευρώ το μήνα προ ΓΑΠ). Παράλληλα, έχουν μικρότερες προοπτικές εξέλιξης και κάνουν τη δουλειά τους όπως όλοι. Οι περισσότεροι εξ ημών τους αδικούμε. Θυμόμαστε ότι καθυστέρησαν να μας εξυπηρετήσουν στη ΔΕΗ αλλά ξεχνάμε την τεράστια ουρά όσων, όπως και εμείς, πήγαν τελευταία στιγμή να πληρώσουν το λογαριασμό τους. Θυμόμαστε το γιατρό με το φακελάκι, αλλά ξεχνάμε τους άλλους γιατρούς και τις άλλες νοσοκόμες που μας στάθηκαν αφιλοκερδώς σε δύσκολες ώρες, που εργάζονται ηρωικά σε άθλιους χώρους, με ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό, σε ένα σύστημα υγείας προβληματικό μεν αλλά άπιαστο όνειρο για το μέσο Αμερικανό πολίτη.
Ξεχνάμε ότι οι πυροσβέστες που κάηκαν στην Πελοπόννησο ή οι πιλότοι της αεροπορίας μας είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και βεβαίως, οι υπηρεσίες του μέσου ιδιώτη π.χ. υδραυλικού δεν είναι τόσο ανώτερες του μέσου δημοσίου υπαλλήλου ―όπως θα γνωρίζει όποιος χρειάστηκε ποτέ κάποιον για το σπίτι του. Μάλλον χειρότερες και υπερτιμημένες.
Και, για ποιόν «ιδιωτικό τομέα» μιλάμε; Σε μια χώρα που δεν παράγει παρά ελάχιστα, οι περισσότεροι εξαρτώνται έμμεσα ή άμεσα από το Δημόσιο. Τα «μεγάλα έργα» είναι έργα του Δημοσίου. Οι «ανάσες» της «ιδιωτικής» αγοράς έρχονται από το Δημόσιο ―είτε με τα Ολυμπιακά έργα, είτε με το μοίρασμα των «πακέτων» της Ε.Ε.. Και όταν οι «ιδιώτες» βάλουν λουκέτο, πάλι το κράτος έρχεται να πληρώσει τα σπασμένα, με τις «προβληματικές» π.χ. ή με τα εκατοντάδες εκατομμύρια χαρισμένα ευρώ σε φοροαπαλλαγές και ξεγραμμένα χρέη.
Ας θυμίσουμε ότι και μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν μέρος της κυκλοφορίας του χρήματος, αφού δεν κλειδαμπαρώνονται σε σεντούκια, δεν καταλήγουν κάτω από στρώματα ούτε εξάγονται σε λογαριασμούς στην Ελβετία ή σε κάποια off shore. Καταλήγουν στο μπακάλη, στον εργολάβο, στον υδραυλικό, στο γιατρό, στον ψυκτικό, στον βενζινά, στον δικηγόρο και άλλους που, εν αντιθέση με τους δημοσίους υπαλλήλους, τα εισοδήματα των οποίων είναι μετρημένα, έχουν όλη την ευχέρεια να φοροδιαφύγουν και να υπερτιμολογούν.
Παρένθεση: είναι αχαρακτήριστη μια κυβέρνηση που έκανε σημαία τη μεγάλη μάστιγα της φοροδιαφυγής να ζητάει τα χρωστούμενα πρώτα και κύρια ακριβώς από εκείνους που λόγω θέσης δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν. Ας κλείσει η παρένθεση.
Έτερο επιχείρημα: ο δημόσιος τομέας είναι εξαιρετικά διογκωμένος και απομυζά το ελληνικό κράτος. Και, μη το ξεχάσω, «αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν». Και όμως, σύμφωνα με τις στατιστικές του ΟΟΣΑ του 2009, τα ποσοστά των δημοσίων υπαλλήλων και των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ στο σύνολο του ενεργού πληθυσμού ανά χώρα είναι τα εξής: Νορβηγία 28,8%, Σουηδία 28,3%, Γαλλία 21,9% και πολύ μετά η Ελλάδα στο 14,1%. Ταυτόχρονα, το κόστος των μισθών των ελλήνων υπαλλήλων στο δημόσιο ως ποσοστό του ΑΕΠ ανέρχεται στο 10% (πολύ κάτω από χώρες όπως η Δανία 17%, Σουηδία 16% κλπ). Το ότι μπορεί το ελληνικό δημόσιο να γίνει πιο παραγωγικό είναι αναμφισβήτητο ―αυτό όμως απαιτεί επενδύσεις σε υποδομές, επανεκπαίδευση, μετατάξεις εκεί που υπάρχει ανάγκη, απλοποίηση του νομοθετικού και διοικητικού χάους, έλεγχο στα «ρετιρέ» και στις παρανομίες ―όχι κραυγές και συνθήματα από μια κυβέρνηση που αποδεικνύεται πως ούτε σχέδιο ούτε πρόγραμμα είχε και κυβερνά αυτοσχεδιάζοντας.
Όσο για την περίφημη «άρση της μονιμότητας», θα φέρει το ακριβές αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντί να έρθουν οι «αξιότεροι», το προσωπικό των δημοσίων υπηρεσιών θα αλλάζει με κάθε αλλαγή κυβέρνησης για να βολευτούν οι ημέτεροι. Στην Ελλάδα ζεις… Αυτό ακριβώς συνέβαινε πριν την θέσπιση της μονιμότητας ―και οι εκάστοτε απολυμένοι έκλαιγαν την μοίρα τους στην γνωστή πλατεία του Κλαυθμώνος. Η άρση της μονιμότητας θα συντελέσει επίσης στην αύξηση της ανεργίας, με άμεσες επιπτώσεις στον ιδιωτικό τομέα. Η σταθερότητα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων επηρεάζει τόσο την κίνηση της αγοράς όσο και τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Το ξαναγράψαμε: κάθε αύξηση 1% της ανεργίας ρίχνει περίπου 7% τους μισθούς των νεοεισερχόμενων στον ιδιωτικό τομέα.
Όσοι χάρηκαν, επομένως, με το κόψιμο των επιδομάτων και των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων, μάλλον βιάστηκαν. Πρόκειται για μέτρα που δεν θα αργήσουν να εφαρμοστούν και στον ιδιωτικό τομέα ―και που θα έχουν ούτως ή άλλως επιπτώσεις στην αγορά. Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος, και όταν η μια κατηγορία εργαζομένων τα βάζει με την άλλη χαίρονται όσοι επιθυμούν να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα χωρίς αντιδράσεις.
07/03/2010 | 10:08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου