Τι να τους πεις;
Ελάττωσαν την ύλη στα φυσικομαθηματικά 50%, και κάτι έκαναν.
27 χρόνια τώρα ποτέ κανείς δεν με ρώτησε τι κάνω, πόσο κάνω, που βρίσκομαι...
Με την ηλεκτρονική εποχή υπέβαλα μόνο μηνιαίες καταστάσεις για την ύλη στη Γ Λυκείου κατεύθυνσης για να με παρακολουθεί εξ αποστάσεως κάποιος αόρατος σύμβουλος. Για τα υπόλοιπα μαθήματα ,κάθε χρονιά έκανα αυτά που νόμιζα , αυτά που πρόφταινα.
Τώρα αναρωτιέμαι μήπως αφαίρεσαν αυτά που έκανα ή μήπως έκανα λιγότερα κι από τα μισά. Ποιος νοιάζεται;
Τώρα μπροστά στο δέος της ΟΛΜΕ , μόνος πάλι απέναντι στη κυβερνητική πολιτική για την παιδεία, με μειούμενο μισθό χρειάζομαι αυξανόμενο ζήλο.
Να βρω τον κόσμο γύρω μου , να δούμε τι πάει στραβά και να το ισιώσουμε.
Να δώσουμε ενδιαφέρον στα παιδιά για βιβλία που δεν ανοίγει κανείς.
Να δώσουμε πνοή σε μαθήματα πεθαμένα.
Να βάλουμε στη σχολική αίθουσα το χρώμα, τη μουσική , τις εικόνες που της λείπουν.
Να μιλήσω με ειλικρίνεια ,χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.
Να δημιουργήσω την (ανύπαρκτη-χαμένη) εμπιστοσύνη των μαθητών στο σχολείο.
Στυλοβάτες στη προσπάθειά μου θα έχω:
Άλλη μια υπουργό που νομίζω ότι επαγγέλλεται χωρίς να ξέρει.
Πάλι την ΟΛΜΕ που λέει ΟΧΙ, γιατί έτσι λέει πάντα, εκτός από την στιγμή που τα στελέχη της στηρίζουν, ψηφίζουν και αναδεικνύουν τους κομματικούς μηχανισμούς που μας δυναστεύουν.
Κακοπληρωμένους, καταληστευμένους συναδέλφους που βαριούνται ακόμα και να σκεφτούν τη συμμετοχή στο κάτι παραπάνω.
Τη συσσώρευση άλλης μιας θείας ανούσιας χαρτούρας που ποτέ κανείς δεν θα δει, δεν θα διαβάσει.
Την απάντηση σε όλες τις πιθανές θετικές προτάσεις με το στερεότυπο, “δεν υπάρχουν λεφτά”.
Ήθελα νάξερα , ότι όλοι αυτοί που αντιδρούν (με το δίκιο τους) στην αυτοαξιολόγηση , πιστεύουν πραγματικά ότι μπορεί να έχει το παραμικρό αποτέλεσμα;
Ακόμα και να καθόντουσαν 24 ώρες το 24ωρο οι σύλλογοι δασκάλων καθηγητών, να καλοπληρωνόντουσαν σαν εντεταλμένοι χωροφύλακες τις προσπάθειας, διευθυντές και σύμβουλοι, συμπληρωνόντουσαν όλα τα έντυπα σωστά και έγκαιρα, θα μπορούσε όλο αυτό να έχει το παραμικρό θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα;
Η προσωπική μου αντίδραση –εκδίκηση, θα ήταν να συμμετείχαμε όλοι στην αυτοαξιολόγηση και το συμπέρασμα αυτής, το αυτονόητο , μετά από 15 υπουργούς ,υπουργίνες παιδείας :
Είσαστε όλοι ανίκανοι και ξεφτίλες!
Τότε στα 70 μου κοντά θα αποχαιρετούσα την εκπαίδευση, σε πλήρη διαύγεια και με τα 37 /40 του 70% της σύνταξης-αμοιβής στο γραφείο τελετών, που σαν γύπας θα περίμενε έξω από την συνεδρίαση του συλλόγου των γερασμένων λειτουργών της εκπαίδευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου