επαναλαμβανόμενες απεργίες διαρκείας-τί κάνουμε;

...όταν το άκουσα θεώρησα ότι μου κάνουν πλάκα.

Μετά βεβαιώθηκα από τα "γραπτά" και τώρα αρχίζω και συνειδητοποιώ ότι με τέτοιες προτάσεις η συνδικαλιστική ηγεσία βρίσκεται πιό κοντά στην πολιτική ηγεσία παρά στους καθηγητές.

Είναι δυνατόν ένα κλάδο που η συμμετοχή του στα κοινά παραπαίει, να τον βάλεις  σε ένα πρωτοφανές δίλημα οικονομικής κατάρευσης των καθηγητών (που ζουν από το μισθό τους)ή εκπαιδευτικής επανάστασης; Κάτι σαν ελευθερία ή θάνατος δηλαδή ετεροχρονισμένα.

Και μόλις βγει το ΠΑΣΟΚ ή  ΠΑΣΟΚ_ΣΥΝ ή ΝΔ ή ΝΔ-ΛΑΟΣ ή ξέρω γω τι όλα αυτά που έχουμε θα παραμείνουν , θα αλλάξουν οι καλοί με τους κακούς θέσεις και φτου και πάλι από την αρχή.

Η πρώτη πράξη των κινητοποιήσεων αφορά την καθολική ψηφοφορία του κλάδου για τέτοια θέματα και όχι το να μεταφέρουν οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ απόψεις από το 5% των μελών τους σαν καθολικές.

Καθολική ψηφοφορία από όλα τα σχολεία μέσω ίντερνετ για αποδοχή  ή όχι αυτών των θέσεων και προτάσεων.

Ο κόσμος αλλάζει, πρέπει να αλλάξει και η συνδικαλιστική νοοτροπία και οι πρακτικές.