...ξύπνησα , σηκώθηκα, ετοιμάστηκα και φεύγω για την παρέλαση.
Τα τύμπανα ηχούν μαζί με τις καμπάνες, το 1940 αναβιώνει , το μινάκι με τα μαλιά καρφάκια περιμένουν νυσταγμένα να βγάλουν άλλη μια υποχρέωση.
25-28-25-28 και πάει λέγοντας τόσα χρόνια μετά ποιός καταλαβαίνει ότι από συναίσθημα γίνεται ιστορία.Ιστορία με μεγαλύτερη σημασία η μάχη του ΠΑΟ με τους ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ της ΒΕΡΝΤΕΡ και του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ με τους ΤΟΥΡΚΟΥΣ της ΓΑΛΑΤΑΣΕΡΑΙ.
Σε λίγο χεράκια ψηλά, τακουνάκια δυνατά, εν δυό εν δυό, θυμάμαι το στρατό , θυμάμαι την αιώνια παλιά ελλάδα που δεν λέει, δεν θέλει ,δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο κόσμος αλλάζει και οι μνήμες δεν υπηρετούνται με παρελάσεις αλλά με παιδεία.
Άλλη μια χρονιά θα βγάλω φωτογραφίες το παιδί, τα παιδιά , τους γονείς που καμαρώνουν και χειροκροτούν χωρίς να υπάρχει ο λόγος που όλα αυτά γίνονται .
Συμμετέχω , ένας άβουλος υπάλληλος,ένας καλός πατέρας, πειθήνιος, συνεπής αλλά με ενόχληση στον κάλο από το παπούτσι και στο μυαλό από τη σκέψη : τι θέλω εγώ εκεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου